Media Mity wpływają na to, w jaki sposób informacje na temat opinii publicznej są uwzględniane

Ludzie w mediach często są atakowani za tandetne raporty, polityczne uprzedzenia lub za promowanie historii, które nie spełniają tego szumu. Chociaż czasami zdarzają się błędy, wspólne mity medialne można zazwyczaj skreślić, gdy wszystkie fakty zostaną uwzględnione.

Reporterzy i ich szefowie są liberałami

Reporterzy są czasami oskarżani o liberalne nastawienie do mediów. Faktem jest, że reporterzy zwykle odzwierciedlają społeczności, w których pracują. Są podatnikami, rodzicami i właścicielami domów, jak wszyscy inni. Dyrektorzy mediów spotykają się z takimi samymi problemami, jak w innych branżach - zarządzanie napiętymi budżetami, oczekiwania akcjonariuszy i radzenie sobie z siłami ekonomicznymi pozostającymi poza ich kontrolą.

Dziennikarze grawitują w kierunku opowiadań o zmianach, ponieważ zmiana równa się wiadomościom. Tak więc, kiedy wybrany przywódca którejkolwiek partii politycznej proponuje zmianę systemu, robi nagłówki. Ktoś, kto popiera status quo, prawdopodobnie nie otrzyma pokrycia. To nie jest przypadek liberalnego nastawienia. Konserwatyści, którzy chcą pozbyć się amerykańskiego kodeksu podatkowego, mieliby zasięg, podobnie jak ci, którzy poparli powszechną opiekę zdrowotną.

Cały zakres wiadomości ma nieetyczne nastawienie polityczne

Niektóre z sieci telewizji kablowej stały się znane z obejmowania wiadomości z politycznym nastawieniem. Fox News Channel jest powszechnie uważany za konserwatywny, podczas gdy konkurencyjny MSNBC zajmuje pozycję na drugim końcu spektrum.

Nie ma nic nieetycznego w obejmowaniu wiadomości z politycznego punktu widzenia, o ile widzowie są tego świadomi. Etyka dziennikarska jest łamana, gdy próbuje się ukryć tę motywację przed publicznością. Podczas gdy ostatnio skupiono się na informacjach telewizyjnych, gazety zajmowały stanowiska redakcyjne od pokoleń. Polityczne stanowiska na stronie redakcyjnej nie utrudniają dokładnego zgłaszania napadu na bank na pierwszej stronie.

Widzowie powinni dokonać rozróżnienia między wiadomością a komentarzem do wiadomości. Komentatorzy, tacy jak Bill O'Reilly czy Rachel Maddow, zazwyczaj mogą swobodnie rozmawiać o swoich opiniach, ale ich występy nie są uważane za proste programy informacyjne.

Reporterzy nie mówią całej historii

Czasami cała historia jest niemożliwa. Nadal pozostają bez odpowiedzi pytania dotyczące ataków terrorystycznych z 11 września, które przyniosły wiele zmian w relacjach z wiadomościami, ale nie powinno to uniemożliwić reporterowi wydrukowania lub emisji historii o tym, co jest znane w tym czasie. Użytkownicy wiadomości oczekują natychmiastowych informacji.

W sytuacjach aktualności niektóre informacje okazują się niepoprawne. Jest to niefortunny produkt uboczny produkcji transmisji na żywo w miarę rozwoju wydarzeń. Widzowie widzą surowe informacje pochodzące z różnych źródeł - naoczni świadkowie mogą być w błędzie, dochodzenia mogą zostać zmienione w celu uwzględnienia nowo odkrytych faktów, a pracownicy ratunkowi mogą czasami nie dostarczyć jasnego obrazu tego, co dzieje się w kryzysie.

Reporterzy są często oskarżani o to, że opowiadają tylko jedną stronę historii. Dzieje się tak, gdy osoby zaangażowane po drugiej stronie odmawiają rozmowy. Reporter musi dążyć do zdobycia drugiej strony, ale gdy tylko zostanie podjęta próba, zwykle może iść do przodu z tą stroną, którą ma.

Wróćmy do skandalu z Watergate. Gdyby administracja Nixona mogła zabić historię, po prostu odmawiając rozmowy, naród nigdy nie wiedziałby, co się dzieje w Białym Domu. The Washington Post słusznie przedstawił dobrze zbadaną, jednostronną historię opartą na informacjach ze źródła o nazwie „Głębokie gardło”, co okazało się prawdą.

Reporterzy wyczuwają fakty

Nagłówek gazety, który brzmi „Tempers Flare at City Council”, przyciągnie więcej czytelników niż ten, który mówi „City Council Hold Your Its Meeting”. Dokładne zgłaszanie emocji związanych z historią nie jest sensacyjne.

Gdzie reporterzy czasami przesadzają, sprawiają, że emocjonalny hak staje się centralnym punktem historii. Fakty są szybko zastępowane najbardziej kwiecistymi przymiotnikami, które można znaleźć w tezaurusie.

Telewizja jest zwykłym winowajcą. Powszechnie wiadomo, że telewizja dociera do głowy przez serce, a reporterzy wskakują do opowieści o płaczących członkach rodziny ofiary morderstwa. Podczas gdy ich ból może być niewygodny w oglądaniu, alternatywą jest zimna, sterylna historia o statystykach kryminalnych, która nie pokazuje zawodu, jaki przemoc wywiera na rodziny.

Historie są nazywane „ekskluzywnymi”, kiedy nie są

Oto typowy scenariusz - prezydent oferuje wywiad indywidualny dla ABC, CBS i NBC. Każda sieć ogłosi wtedy swój „ekskluzywny” wywiad, mimo że prezydent zasiadł do wszystkich trzech.

Staje się kwestią semantyki, czy te wywiady są wyłączne. CBS mógł zadać sprecyzowane pytania dotyczące polityki zagranicznej, które inne sieci zapomniały zrobić. Mogą uzyskać odpowiedzi na temat edukacji i opieki zdrowotnej.

W idealnym świecie sieci usiądą i każdy porozmawia z prezydentem, a następnie przedstawi swoje wywiady, aby widzowie mogli oglądać jedną sieć każdego wieczoru, aby uzyskać różne informacje. W konkurencyjnym środowisku, takim jak wiadomości sieciowe, prawdopodobnie nigdy się to nie zdarzy.

Historie nie spełniły oczekiwań

Niezależnie od tego, czy oglądasz telewizję lokalną lub sieć telewizyjną, raportowanie i promocja newsów zazwyczaj obejmuje dwa różne działy. Reporter powie działowi promocyjnemu podstawowe fakty z historii, podczas gdy producenci promocji opracują aktualne tematy, aby zachęcić ludzi do oglądania.

Gdy komunikacja między działami ulega awarii, wynikiem może być promocja, która nie pasuje dokładnie do historii. Widzowie będą zwabieni oglądaniem wiadomości, by zobaczyć hity, by być rozczarowanym słabą historią, którą widzą.

Każdy punkt informacyjny został spalony przez ten problem, ale jeśli zdarzy się to zbyt często, widzowie zwrócą uwagę na promocję karnawału i zignorują go.

Tworzenie wiadomości szybko i dokładnie nie jest łatwe. Błędy zdarzają się na antenie, online i w druku. Ale mity medialne dotyczące stronniczości i upadków etycznych są zazwyczaj właśnie tym - mitami, które nie są poparte faktami.