Procedury wyjazdu z instrumentu dla pilotów

Procedury odlotu to procedury lotów według wskazań przyrządów stworzone w celu zarządzania i ochrony ruchu odlatującego z przeszkód i terenu. Procedury odejścia z instrumentu są dwojakiego rodzaju: procedury odjazdów z przeszkodami (ODP) i standardowe odjazdy instrumentów (SID). ODP zapewniają przelot dla pilotów podczas odlotu według planu lotu według wskazań przyrządów, a SID mają na celu koordynację przejścia ze środowiska terminalu do fazy lotu na trasie w sposób efektywny, zapewniając jednocześnie prześwit nad przeszkodami i terenem.

Każde lotnisko z procedurą podejścia musi zostać ocenione, aby ustalić, czy konieczna jest procedura odjazdu z przeszkodami. Aby ocenić, FAA stosuje zestaw standardów, które są oparte na „Pilot przekraczający koniec pasa startowego (DER) co najmniej 35 stóp powyżej wysokości DER, wspinając się na wysokość 400 stóp powyżej wysokości DER przed wykonaniem pierwszego skrętu i utrzymując minimalny gradient wznoszenia 200 stóp na milę morską (FPNM). ”

Procedury wyjazdu z przeszkody

ODP mają za zadanie pomagać pilotom IFR podczas wznoszenia z drogi startowej do wyznaczonej lub opublikowanej na wysokości trasy, unikając przeszkód i terenu. ODP są zwykle wyrażane w tekście, ale czasami w formie graficznej. W znanych tabelach Departamentu Transportu ODP znajdują się w US Terminal Procedures, znanym w języku potocznym jako „tablice podejścia”. Tekstowe ODP znajdują się w rozdziale C (Minimalne wartości startowe IFR i procedury odlotu) Procedur terminalowych a wyznaczone DP przeszkody zostaną znalezione zgodnie z kartami podejścia dla konkretnego lotniska.

Procedury wyjazdu z przeszkody nie są przydzielane przez ATC. Zamiast tego pilot musi je wyszukiwać i latać w razie potrzeby. O ile nie jest to uwzględnione w zezwoleniu IFR, zgodność z ODP nie jest obowiązkowa, ale jest mądra.

Standardowe odloty instrumentu

Standardowe odloty instrumentów (SID) są przydzielane przez ATC i znajdują się na ruchliwych lotniskach. Identyfikatory SID ułatwiają przejście z terminalowego środowiska lotniskowego do fazy lotu na trasie, a zgodność pomaga ATC zarządzać przepływem ruchu. Identyfikatory SID są zaprojektowane z myślą o przewadze nad przeszkodami, a także ograniczeniu hałasu, ale są głównie wykorzystywane do zmniejszenia obciążenia pracą i rozmów radiowych między pilotami i kontrolerami poprzez skuteczne zarządzanie ruchem. Są one przedstawione graficznie i można je znaleźć obok tablic podejścia w książce procedur terminalowych.

Identyfikatory SID często zawierają trasy przejściowe, które sprawiają, że połączenie z odlotu do drogi przelotowej lub kursu przebiega bezproblemowo.

W środowisku radarowym radarowe identyfikatory SID są powszechne, przy czym sterowniki zapewniają wektory radarowe do ustalenia trasy. Zazwyczaj obejmują one kurs początkowy specyficzny dla pasa startowego i drugi etap, przejście do naprawy, która rozpoczyna trasę lotu. Te identyfikatory SID zazwyczaj zawierają częstotliwość odlotów dla różnych kierunków odlotu.

Standardowe odloty instrumentu często mają obowiązkowe wzniesienia i możliwości nawigacyjne. Piloci powinni zdawać sobie sprawę z osiągów samolotu i możliwości nawigacyjnych (lub ich braku) przed przyjęciem identyfikatora SID z kontroli ruchu lotniczego.

RNAV Odloty

Odloty nawigacji obszarowej (RNAV) stają się coraz bardziej powszechne, ponieważ wykorzystanie GPS i ADS-B staje się coraz bardziej powszechne. Trasy RNAV pozwolą właściwie wyposażonemu samolotowi RNAV na bardziej efektywny kurs, ponieważ te samoloty niekoniecznie muszą polegać na tradycyjnych środkach nawigacyjnych, takich jak VOR. Przebieg odlotu RNAV można dostosować tak, aby podążał za zakrzywionym kursem w celu uniknięcia przestrzeni powietrznej, obszarów zaludnienia w celu uniknięcia hałasu lub innych lotnisk. Wyjazdy RNAV są obecnie opracowywane w ramach projektu przeprojektowania przestrzeni powietrznej FAA i powinny umożliwić bardziej efektywny transport lotniczy, ponieważ piloci będą częściej mogli latać bezpośrednimi trasami.