Jak kreatywni pisarze mogą używać sentymentu

Sentymentalność pojawia się jako problem dla niemal każdego pisarza w pewnym momencie. Próbując przekazać silne emocje, łatwo jest posunąć się za daleko i sprawić, by czytelnik poczuł się zmanipulowany, a nie poruszony. Nadmierne emocje wiążą się z ryzykiem przewrócenia oczu i - co najgorsze ze wszystkich - czytelnika odkładającego twoje dzieło na bok, nigdy nie wracając do jego czytania.

Sentyment to dobra rzecz. Chcemy, aby nasi czytelnicy odczuwali emocje podczas czytania naszej pracy. Sentymentalizm, z drugiej strony odnosi się do nadmiernych lub nieodpowiednich emocji i należy go unikać za wszelką cenę w fikcji.

Co za różnica?

Pomyśl o ostatniej dobrej książce, którą przeczytałeś, tej, której nie potrafiłeś odłożyć, tej, która sprawiła, że ​​spojrzałeś na zegar przy łóżku, w maleńkich godzinach, myśląc: „Muszę wstać i iść do pracy wkrótce. Jeszcze jedno strona i światła, przysięgam. Najprawdopodobniej byłeś w ta historia razem z bohaterem lub bohaterką. Doświadczasz tego, czego doświadcza. To jest sentyment.

Sentymentalizm to pisarz, który mówi ci, co chce, żebyś czuł, często informując cię, co czuje bohater lub bohaterka.

„Widok był przerażający” to bezczelny przykład sentymentalizmu. „Krew kapała z noża w powolnych, zastygających kulkach” to sentyment. Inspiruje uczucie. Mówi także czytelnikowi, że krew nie jest już ciepła. Ustawiasz scenę, nie tylko mówiąc czytelnikowi, co się dzieje.

Osiągnięcie sentymentu

Jednym z najbardziej produktywnych sposobów na osiągnięcie sentymentu nad sentymentalizmem jest dosłowne umieszczenie się w butach bohatera lub bohaterki podczas pisania. Zobacz, co on widzi. Powiedz swoim czytelnikom, co to jest. Nie próbuj mówić swoim czytelnikom, co czuje twoja postać lub reaguje na to, czego doświadcza. Pokazac im. Przekazywanie historii pierwszej osobie jest dobrym sposobem na doskonalenie umiejętności, które możesz przenieść do innych prac.

Korzystanie z okna dialogowego może być również bardzo pomocne w osiągnięciu sentymentu. "'Biegnij biegnij biegnij!' krzyknęła „dostaje punkt, że krew wcale nie jest dobra, nawet jeśli kapała z noża wystarczająco długo, żeby się trochę ochłodzić.

I wyrzuć klisze przez okno. „Jej serce się zatrzymało” jest tak samo protekcjonalne dla czytelnika jak „Widok był przerażający”.

Zrobić rozeznanie

Najlepszym sposobem na poznanie sentymentalizmu jest szerokie czytanie zarówno literatury, jak i pulpy. Zwracaj uwagę na swoje własne reakcje na książki w trakcie czytania i przestudiuj emocje w tobie.

Na koniec warto zauważyć, że można skorygować sentymentalizm, jak przypomina nam John Irving w eseju New York Times „In Defense of Sentimentality”.

Ale jako pisarz jest tchórzem, aby tak obawiać się sentymentalizmu, że całkowicie go unika. To typowe - i wybaczalne - wśród pisarzy studenckich, aby uniknąć bycia umysłowo nastawionym, po prostu odmawiając pisania o ludziach lub odmawiając poddania bohaterów skrajnościom emocjonalnym. Krótka opowieść o czterodaniowym posiłku z punktu widzenia widelca nigdy nie będzie sentymentalna; może też nie mieć dla nas większego znaczenia. Strach przed skażeniem przez operę mydlaną prześladuje wykształconego pisarza - i czytelnik - choć oboje zapominamy, że w rękach gruzła „Madame Bovary” byłaby doskonałym materiałem na telewizję dzienną, a współczesne traktowanie „Braci Karamazow” mogłoby utknąć w otoczeniu kampusu.