Dowiedz się więcej o Lockheed Model 10 Electra Amelii Earhart

Model Lockheed Electra 10 jest najbardziej znany, ponieważ samolot Amelia Earhart poleciał na świat w 1937 roku. Jak większość ludzi wie, samolot zniknął gdzieś nad Oceanem Spokojnym z Earhart i jej nawigatorem Fredem Noonanem. Od tego czasu lokalizacja elektrody Earharta jest tajemnicą, chociaż naukowcy w 2018 r. Opublikowali raport twierdzący, że kości znalezione na wyspie na Pacyfiku w 1940 r. Pasują do Earharta.

W 1932 roku, dzięki wiedzy znanego inżyniera Clarence'a „Kelly” Johnsona, Lockheed Aircraft Corporation zaprojektował Lockheed Electra 10A, najnowocześniejszą maszynę na swój czas. Lockheed zamierzał wykorzystać samolot komercyjnie i pomieścić do 10 pasażerów z dwuosobową załogą. Model 10 (nie mylić z Electra L-188, turbośmigłowym, który pojawił się znacznie później) po raz pierwszy odbył się w 1934 roku, zaledwie trzy lata przed słynnym ostatnim lotem Earharta.

Linie lotnicze obsługujące Electra Lockheed Model 10 to Northwest Airlines, Braniff Airlines, Continental Airlines, Delta Airlines, Eastern Airlines i National Airlines. Model 10 Electra był przewożony przez wiele międzynarodowych linii lotniczych, w tym operatorów w Brazylii, Meksyku, Nowej Zelandii, Kanadzie, Australii i Wielkiej Brytanii. Wojsko również faworyzowało Electrę. Argentyna, Brazylia, Kanada, Hiszpania i siły zbrojne Wielkiej Brytanii, a także wojsko Stanów Zjednoczonych, miały w swoich flotach samoloty Electra Model 10.

Projektowanie

Model 10 Electra był dwusilnikowym, całkowicie aluminiowym samolotem z chowanym podwoziem, śmigłami o zmiennym skoku i podwójnymi płetwami ogonowymi i sterami.

Lockheed Aircraft Corporation zaprojektował wiele wariantów modelu Electra 10, od modelu 10A do modelu 10E. Model 10E otrzymał mocniejszy silnik i był modelem wykonanym przez Earhart.

Electra miała konkurować z innymi popularnymi samolotami, które wchodziły w zakres usług lotniczych w tym samym okresie. Model 10 Electra był mniejszy i tańszy w obsłudze niż konkurencyjne samoloty produkowane przez Boeinga i Douglasa. Jako jeden z pierwszych samolotów wielosilnikowych używanych w liniach lotniczych, radził sobie całkiem dobrze na rynku zalanym samolotami jednosilnikowymi.

Johnson ukończył testy tunelu aerodynamicznego dla modelu 10 Electra i był odpowiedzialny za dodanie dodatkowej płetwy ogonowej na samolocie, co stało się charakterystyczną cechą. Następnie Johnson wziął udział w projektach samolotów takich jak U-2 i SR-71.

Wydajność i specyfikacje

• Silniki: 400-konny silnik Pratt & Whitney R-985 został zainstalowany w samolocie Model 10A, a 10E miał silniejsze silniki Pratt & Whitney R-1340 Wasp SH31 o mocy 600 koni mechanicznych.
• Prędkość rejsu: 190-194 mph
• Maksymalna prędkość: 202 mph
• Zasięg: 619 mil morskich
• Sufit serwisowy: 19 400 stóp
• Pusta waga: 6454 funty
• Długość: 38 stóp, 7 cali
• Wysokość: 10 stóp, 1 cal

Modyfikacje Earhart NR16020

Earhart odebrała jej model 10E Electra w 39. urodziny. Otrzymał numer rejestracyjny NR16020 i byłby samolotem, który próbowała latać dookoła świata. Zdecydowanie zmodyfikowała samolot na lot długodystansowy.

Zbiorniki paliwa zostały dodane do skrzydeł i kadłuba, aby pomieścić dłuższe nogi podróżne. Po modyfikacji w skrzydłach znalazło się sześć zbiorników paliwa i sześć w kadłubie. To pozwoliło jej przewieźć 1150 galonów paliwa, co wystarcza na ponad 20 godzin lotu w normalnym rejsie.

Samolot był również wyposażony w lepszy sprzęt radiowy - zupełnie nowe radio Western Electric i celownik radiowy Bendix, które były gadżetami high-tech w tym okresie. Ostatnia modyfikacja obejmowała dodanie oscylatora częstotliwości Beata (BFO) do obsługi kodu Morse'a.

Zostało tylko kilka samolotów Electra Model 10. Większość jest wyświetlana w muzeach.