Odznaczenia i obyczaje wojskowe

Podobnie jak w przypadku wojska, ostateczne pożegnanie towarzyszy naszych sił zbrojnych przesiąknięte jest tradycją i ceremonią. Na pogrzebie wojskowym widoczna jest trumna z drapowaną flagą. Niebieskie pole flagi znajduje się na czubku trumny, nad lewym ramieniem zmarłego. Zwyczaj ten rozpoczął się w wojnach napoleońskich na przełomie XVIII i XIX wieku, kiedy flaga została użyta do przykrycia zmarłych, gdy zostali zabrani z pola bitwy na kesonie.

Podczas wojskowego pogrzebu konie, które ciągną za keson, który nosi ciało weterana, są osiodłane, ale konie po lewej mają jeźdźców, podczas gdy konie po prawej nie. Zwyczaj ten ewoluował od czasów, kiedy kesony ciągnięte przez konie były głównym środkiem poruszania amunicji i dział artyleryjskich, a konie bez jeźdźców miały zapasy.

Pojedynczy, pozbawiony jeźdźca koń, który podąża za kesonem z butami odwróconymi w strzemionach, nazywany jest „koniem z kaparonem” w odniesieniu do jego ozdobnych pokryć, które mają szczegółowy protokół dla siebie. Zgodnie z tradycją w wojskowych honorach pogrzebowych, koniuszy z kaparami podążają za urną oficera armii lub korpusu piechoty morskiej, który był pułkownikiem lub wyżej, lub trumną prezydenta, z racji tego, że był naczelnym dowódcą wojskowym narodu. Abraham Lincoln, który zginął w 1865 roku, był pierwszym prezydentem USA, który został uhonorowany koniem z kaparisonem na jego pogrzebie.

21-Gun Salute

Honorowe wyróżnienia wojskowe obejmują strzelanie z trzech salw przez każdego z siedmiu członków służby. Jest to często mylone z całkowicie odrębnym honorem, salutem z 21 dział. Ale liczba pojedynczych strzałów w obu honorach ewoluowała w ten sam sposób.

Trzy salwy pochodziły ze starego zwyczaju na polu bitwy. Obie walczące strony zaprzestałyby działań wojennych, by oczyścić swoich zmarłych z pola bitwy, a ostrzał trzech salw oznaczał, że zmarli byli odpowiednio objęci opieką, a strona była gotowa do wznowienia bitwy.

Salut 21-karabinowy wywodzi swoje korzenie z imperium anglosaskiego, kiedy siedem dział stanowiło uznaną salwę morską, ponieważ większość okrętów wojennych miała siedem dział. Ponieważ proch strzelniczy w tamtych czasach mógł być łatwiej przechowywany na lądzie niż na morzu, działa na lądzie mogą wystrzelić trzy rundy dla każdego, który mógłby zostać wystrzelony przez statek na morzu.

Później, gdy ulepszono proch i metody składowania, saluty na morzu zaczęły również używać 21 pistoletów. USA początkowo wykorzystywały jedną rundę dla każdego stanu, osiągając salut 21-karabinowy w 1818 r. Naród zredukował salut do 21 dział w 1841 r. I formalnie przyjął salut 21-karabinowy na sugestię Brytyjczyków w 1875 r.

Usługa dla zmarłego prezydenta

Śmierć prezydencka w USA obejmuje również inne ceremonialne pozdrowienia z broni i tradycje wojskowe. Dzień po śmierci prezydenta, byłego prezydenta lub prezydenta elekta, dowódcy instalacji wojskowych tradycyjnie nakazują strzelać z jednego działa co pół godziny, zaczynając od pobudki i kończąc na odwrocie.

W dniu pochówku tradycyjnie odbywa się 21-minutowe salutowanie z bronią od południa we wszystkich instalacjach wojskowych z niezbędnym personelem i materiałem. Również w dniu pochówku te instalacje oddadzą salut 50-karabinowy - po jednej rundzie dla każdego stanu - w pięciosekundowych odstępach natychmiast po opuszczeniu flagi.

Gra „Ruffles and Flourishes” ogłasza przybycie oficera flagowego lub innego dostojnika honorowego. Bębny grają w falbany, a trąbki grają w rozkwicie - jeden rozkwit dla każdej gwiazdy rangi oficera flagowego lub odpowiednio dla pozycji lub tytułu honorowego. Cztery rozkwity są najwyższym zaszczytem. Po graniu na prezydenta po „Ruffles and Flourishes” następuje „Hail to the Chief”.

Gra w krany

Hejnał „Taps” pochodzi z wojny domowej z Armią Potomaku. Union Army Brig. Gen. Daniel Butterfield nie lubił hejnału, który sygnalizował żołnierzom w obozie, żeby zgasili światła i poszli spać, i opracował melodię „Taps” ze swoim brygadowym buglerem, Pvtem. Oliver Wilcox Norton. Wezwanie przyszło później użyć jako symboliczne wezwanie do snu śmierci dla żołnierzy.

Kolejny honor wojskowy sięga dopiero XX wieku. Formacja zaginionych jest zwykle formacją czteropłatową, w której brakuje samolotu nr 3 lub wykonuje manewr podciągania i opuszcza formację, aby oznaczyć utraconego towarzysza broni. Chociaż może się to nieco zmienić z usługi na usługę i opiera się na preferencjach członków rodziny, standardowa sekwencja wydarzeń dla wojskowego pogrzebu na Cmentarzu Narodowym w Arlington jest zazwyczaj następująca:

Keson lub karawan przybywa na miejsce grobu, wszyscy przedstawiają broń. Zespół trumny zabezpiecza trumnę, a kapelan prowadzi do grobu. Zespół trumny odkłada trumnę i zabezpiecza flagę. Flaga jest wyciągnięta i wypoziomowana i skupiona nad trumną.

Po tym, jak kapelan wykona nabożeństwo, a przed błogosławieństwem, salut broni zostaje zwolniony (w razie potrzeby). Oficer dowodzący przedstawia broń, aby zainicjować salwę karabinową, a następnie hejnalista gra „Krany”. Flaga jest złożona i przedstawiona najbliższej rodzinie. Jedyną osobą pozostającą przy grobie jest jeden żołnierz, czuwanie. Jego misją jest czuwanie nad ciałem, dopóki nie zostanie pochowane w ziemi.

Informacje pochodzące z Armii Wiadomości.