Definicja realizmu magicznego w pisaniu fikcji

Termin realizm magiczny opisuje współczesną fikcję, zwykle kojarzoną z Ameryką Łacińską, której narracja łączy magiczne lub fantastyczne elementy z rzeczywistością. Twórcy magicznych realistów to Gabriel García Márquez, Alejo Carpentier i Isabel Allende.

Pierwsze użycie

Termin ten został po raz pierwszy ukuty przez niemieckiego krytyka sztuki Franza Roha w 1925 r., Ale to Alejo Carpentier nadał terminowi jego obecną definicję w prologu swojej książce „El Reino de Este Mundo”. „Cudowny”, pisze, w tłumaczonej wersji, „zaczyna być bez wątpienia cudowny, gdy wynika z nieoczekiwanej zmiany rzeczywistości (cudu), z uprzywilejowanego objawienia rzeczywistości, niezwykłego wglądu, który jest szczególnie uprzywilejowany przez nieoczekiwane bogactwo rzeczywistości lub wzmocnienie skali i kategorii lub rzeczywistości, postrzegane ze szczególną intensywnością dzięki wywyższeniu ducha, który prowadzi go do pewnego rodzaju skrajnego stanu estado límite.'

podróże Guliwera

Jak przypomina nam poeta Dana Gioia w swoim artykule „Gabriel García Márquez i magiczny realizm”, strategia narracyjna, którą znamy jako realizm magiczny, poprzedza termin: „Już teraz widzimy kluczowe elementy realizmu magicznego w podróżach Guliwera (1726)… Podobnie jak opowiadanie Nikołaja Gogola „Nos” (1842) … spełnia praktycznie każde wymaganie tego rzekomo współczesnego stylu, podobnie jak Dickens, Balzac, Dostojewski, Maupassant, Kafka, Bułhakow, Calvino, Cheever, Piosenkarz, i inni."

Ale intencją Carpentiera było odróżnienie lo real Maravilloso americano z europejskiego ruchu surrealistycznego. W jego umyśle fantastyczne w Ameryce Łacińskiej nie zostało osiągnięte przez przekroczenie rzeczywistości, ale było nieodłącznym elementem latynoamerykańskiego doświadczenia rzeczywistości: „W końcu, jaka jest cała historia Ameryki, jeśli nie kronika cudownego realnego?”.