Historia sił powietrznych zaciągniętych na insygnia (pozycja)

Amerykański szewron nie jest nowym pomysłem. Przez tysiące lat władze wojskowe, kościelne i cywilne używały jakiegoś zewnętrznego symbolu, aby zidentyfikować rangę i funkcję w społeczeństwie. W wojsku amerykańskim podoficerskie insygnia rangi oficerskiej ewoluowały w ciągu ostatnich 150 lat z miszmaszu epoletów, szarf, kokard i pasków do dzisiejszego ograniczonego zestawu stylizowanych i standardowych szewronów. Przed 1872 r. Standardy dokumentacji prawie nie istniały. Ogólny rozkaz z Departamentu Wojny z 27 marca 1821 r. Udokumentował pierwsze stanowcze odniesienie do amerykańskich żołnierzy w szewronach.

Dziś szewron reprezentuje klasę płac, a nie konkretny handel.

Początkowo oficerowie nosili również szewrony, ale ta praktyka zaczęła się wycofywać w 1829 roku. Pomimo tego 10-letniego używania szewronów przez oficerów, większość ludzi myśli tylko o stopniach zaciąganych, gdy wspomina się o szewronach.

Kierunek, w którym punkty Chevronu zmieniały się przez lata. Początkowo wskazywali na dół, a na niektórych mundurach obejmowali prawie całą szerokość ramienia. W 1847 r. Punkt zmienił się w pozycję „w górę”, która utrzymywała się do 1851 r. Szewrony usługowe, zwane potocznie „znakami haszyszowymi” lub „paskami służbowymi”, zostały ustanowione przez George'a Washingtona w celu zakończenia trzyletniej służby. Po rewolucji amerykańskiej popadły w niełaskę i dopiero w 1832 r. Pomysł został przywrócony. Od tamtej pory zostały zatwierdzone w takiej czy innej formie.

Szewrony amerykańskich sił powietrznych śledzą ich ewolucję od 1864 roku, kiedy Sekretarz Wojny zatwierdził prośbę mjr Williama Nicodema, głównego oficera sygnałowego armii, o 10 lat później wyróżniającą insygnia rangi sygnału. Nazwy Signal Service i Signal Corps były używane zamiennie w latach 1864-1891. W 1889 r. Prosty szewron sierżanta kosztował 86 centów, a kapral - 68 centów.

Oficjalny rodowód dzisiejszych Sił Powietrznych rozpoczął się 1 sierpnia 1907 r., Kiedy US Army Signal Corps utworzył dywizję aeronautyczną. Jednostka została ulepszona do sekcji lotniczej do 1914 r., Aw 1918 r. Departament Wojny oddzielił sekcję lotniczą (służby lotnicze) od Korpusu Sygnałowego, czyniąc ją charakterystyczną gałęzią służby. Wraz z utworzeniem Wojskowej Służby Powietrznej ich urządzenie stało się skrzydlatym śmigłem. W 1926 r. Oddział stał się Korpusem Powietrznym Armii, nadal zachowując konstrukcję skrzydłowego śmigła w szewronie.

Charakterystyczne szewrony stały się uciążliwe. Konkretne projekty często przedstawiały umiejętności handlowe, a każda gałąź wymagała indywidualnych kolorów. Na przykład w 1919 r. Wydział Medyczny miał siedem różnych szewronów, których nie używała żadna inna branża. W 1903 r. Sierżant mógł nosić cztery różne szewrony, w zależności od tego, który mundur nosił. Przytłaczające problemy z płacami, ocenami, tytułami i dodatkami spowodowały, że Kongres w 1920 r. Skonsolidował wszystkie szeregi w siedmiu klasach płac. Przełamało to historyczną praktykę autoryzowania każdej pozycji i wymieniania wynagrodzenia za każdą pracę w całej armii.

Zmiana drastycznie wpłynęła na konstrukcję szewronu.

Zaprzestanie używania szewronów branżowych i specjalnych umarło pomimo oficjalnej polityki Departamentu Wojny. Producenci prywatni wykonali stare specjalne wzory z nowym niebieskim tłem zalecanym dla nowych szewronów. Nieautoryzowane szewrony były powszechne, a te improwizowane insygnia rękawów sprzedawano nawet w niektórych giełdach pocztowych. W latach dwudziestych i trzydziestych Departament Wojny toczył przegraną walkę ze specjalnymi szewronami. Najbardziej rozpowszechnionymi nieautoryzowanymi specjalnymi szewronami były te noszone przez członków Armii Air Corps, ze skrzydlatym śmigłem.

Siły Powietrzne zdobyły niepodległość 18 września 1947 r. Jako pełnoprawny partner Armii i Marynarki Wojennej, kiedy ustawa o bezpieczeństwie narodowym z 1947 r. Stała się prawem. Nastąpił okres przejściowy po nadaniu nowego statusu Siłom Powietrznym. Szewrony zachowały „wygląd armii”. Zatrudniony personel był nadal „żołnierzem” do 1950 r., Kiedy stali się „lotnikami”, aby odróżnić ich od „żołnierzy” lub „marynarzy”.

9 marca 1948 r - Nie ma udokumentowanego oficjalnego uzasadnienia dla projektu obecnych zaciągów szewronowych z USAF, z wyjątkiem protokołu ze spotkania, które odbyło się w Pentagonie 9 marca 1948 r. Pod przewodnictwem generała Hoyta S. Vandenberga, szefa sztabu sił powietrznych. Te minuty ujawniają, że projekty szewronów były próbkowane w Bolling Air Force Base, a styl używany dzisiaj został wybrany przez 55% ze 150 ankietowanych lotników. Dlatego generał Vandenberg zatwierdził wybór zaciągniętej większości.

Ktokolwiek zaprojektował pasy, mógł próbować połączyć łatę barkową noszoną przez członków Armii Sił Powietrznych (AAF) podczas II wojny światowej i insygnia używane na samolotach. Plaster zawierał skrzydła z przebitą gwiazdą w środku, podczas gdy insygnia lotnicze były gwiazdą z dwoma słupkami. Paski mogą być prętami z insygniów samolotów pochylonych wdzięcznie w górę, aby zasugerować skrzydła. Srebrno-szary kolor kontrastuje z niebieskim mundurem i może sugerować chmury przeciw błękitne niebo.

W tej chwili rozmiar nowych szewronów jest określony na cztery cale szerokości dla mężczyzn, trzy - cale - dla kobiet -.-- Ta różnica wielkości stworzyła oficjalny termin „WAF (Kobiety w Siłach Powietrznych)) szewrony „w odniesieniu do trzy-calowych pasków.

Tytuły rang, w tym czasie, od dołu do góry, były: Prywatne (bez pasków), Prywatne Pierwsza klasa (jeden pasek), Kapral (dwa paski), Sierżant (trzy paski), Sierżant sztabowy (cztery paski), Sierżant techniczny (pięć pasków), sierżant kapitan (sześć pasków i dziesięcina tylko ranga zatwierdzona dla obowiązków pierwszego sierżanta).

20 LUTEGO 1950 r - Generał Vandenberg polecił, aby od tego dnia personel wojskowy nazywany był „lotnikami”, aby odróżnić ich od „żołnierzy” i „żeglarzy”. Wcześniej personel Sił Powietrznych był nadal nazywany „Żołnierzami.

24 kwietnia 1952 r - Badania przeprowadzone w 1950 i 1951 r. Zaproponowały zmianę struktury zaszeregowania i zostały przyjęte przez Radę Lotnictwa i Szefa Sztabu w marcu 1952 r. Zmiana została ujęta w rozporządzeniu 39-36 sił powietrznych w dniu 24 kwietnia 1952 r. zmiana struktury stopnia lotnika polegała na ograniczeniu statusu podoficera do grupy lotników wyższej klasy na tyle małą liczbę, aby mogli funkcjonować jako podoficerowie. Plany poprawy jakości kierownictwa podoficerów zależały od tej zmiany: teraz, gdy dokonano zmiany, rozpoczęto plany badania i poprawy jakości tego przywództwa.

Tytuły szeregów zmieniły się (choć nie w szewrony). Nowe tytuły, od dołu do góry, to: podstawowy lotnik (bez paska), trzecia klasa Airmana (jeden pasek), druga klasa lotnika (dwa paski), pierwsza klasa lotnika (trzy paski), sierżant sztabowy (cztery paski), techniczne Sergent (pięć pasków) i mistrz sierżant (sześć pasków).

W tym czasie planowano opracowanie nowych insygniów dla trzech klas lotników (pierwszy, drugi i trzeci). Wstępne szkice proponowanych insygniów mają paski na poziomie poziomym, rezerwując zakrzywione paski dla trzech pierwszych szeregów, aby odróżnić oficerów podoficerów.

GRUDZIEŃ - 1952 - Proponowane nowe szewrony dla trzech niższych klas lotników są zatwierdzone przez generała Vandenberga. Jednak działanie związane z zamówieniami jest odroczone do czasu wyczerpania się istniejących zapasów bieżących szewronów. Oczekuje się, że nastąpi to dopiero w czerwcu 1955 roku.

22 WRZEŚNIA 1954 - Tego dnia nowy szef sztabu, generał Nathan F. Twining, zatwierdza nowe wyróżniające insygnia dla sierżantów. Składa się z tradycyjnego diamentu wszytego w „V” nad szewronem gatunku. Zalecenia dotyczące przyjęcia tych charakterystycznych insygniów zostały rozwinięte przez dwie komendy: Strategic Air Command (SAC) i Air Training Command (ATC). Sugestia ATC została zawarta w dodatku zakopanym w Projekcie Planowania Personelu ATC z lutego 1954 r., Podczas gdy Akademia NCO SAC, marzec AFB, CA, zaproponowała projekt w dniu 30 kwietnia 1954 r. Radzie ds. Lotnictwa.

21 WRZEŚNIA 1955 - Ogłoszono dostępność charakterystycznych insygniów Pierwszego Sierżanta.

12 marca 1956 r - W 1952 r. Generał Vandenberg zatwierdził nowy szewron dla klasy Airman, First, Second i Third. Celem tej zmiany było zwiększenie prestiżu szewronów Sztabu, Technicznego i Sierżanta. Paski zmieniły się z kątowej na poziomą. Jednak ze względu na zapas szewronów pod ręką akcja została opóźniona do czasu usunięcia zapasów, co miało miejsce na początku 1956 r. Decyzja o zmianie projektu została ponownie przekazana General Twining 12 marca 1956 r.

Szef odpowiedział krótką nieformalną notatką, w której napisał: „Żadnych zmian w insygniach”.

STYCZEŃ - CZERWIEC 1958 - Ustawa o wynagrodzeniach wojskowych z 1958 r. (Ustawa publiczna 85–422), upoważniła dodatkową klasę E-8 i E-9. W roku podatkowym 1958 (od lipca 1957 r. Do czerwca 1958 r.) Nie przeprowadzono żadnych promocji na nowe stopnie. Jednak oczekuje się, że 2000 osób otrzymało awans do klasy E-8 w roku fiskalnym 1959. Z drugiej strony, zgodnie z instrukcjami Departamentu Obrony, w roku podatkowym 1959 nie miały miejsca żadne awanse do klasy E-9 W maju i czerwcu 1958 r. Prawie 45 000 sierżantów wzorcowych ze wszystkich poleceń zostało przetestowanych z egzaminem nadzorczym jako pierwszy krok w ostatecznej selekcji 2000 na ewentualną promocję do E-8.

W teście tym wzięło udział około 15 000 kandydatów, co pozwoliło na dalszą kontrolę około 30 000 przez tablice kontrolne, z których początkowo wybrano 2000.

LIPIEC-GRUDZIEŃ 1958 r - Dwa nowe stopnie (E-8 i E-9) były szczególnie mile widziane, ponieważ złagodziłyby „kompresję” w stopniu sierżanta. Jednakże, ponieważ liczby musiały pochodzić z dawnej autoryzacji sierżanta głównego, żadna poprawa możliwości awansu nie zaowocowała ogólną strukturą rekrutacji.

Niemniej jednak było to doskonałe rozwiązanie problemu różnicowania poziomów odpowiedzialności między sierżantami. Na przykład, w Tabeli organizacyjnej utrzymania taktycznej eskadry myśliwskiej, czterech szefów lotnictwa, dwóch inspektorów i szef linii utrzymywali stopień sierżanta. Nowe oceny pozwoliłyby najwyższemu przełożonemu na ocenę lepszą od pozostałych, z których każdy miałby znaczne obowiązki własne.

Dodanie dwóch nowych ocen stanowiło pewne problemy. Najbardziej znaczący był fakt, że spośród dziewięciu klas pięć miało być na poziomie „sierżanta”. Do 40% całkowitej struktury rekrutacji byłoby w tych pięciu klasach. Z tego powodu starszy przełom „lotników” i „sierżantów” wydawał się przestarzały. Było oczywiste, że przy stosunku między lotnikami a sierżantami wynoszącym prawie 1 do 1 nie wszyscy sierżanci mogą być przełożonymi. Uznano, że nadszedł czas, aby dokonać pewnego rozróżnienia między mniej wykwalifikowanymi lotnikami, bardziej wykwalifikowanymi na poziomie personelu i sierżanta technicznego oraz poziomem nadzorczym.

Szybkość, z jaką konieczne było wdrożenie prawodawstwa, nie pozwoliła na pełny przegląd struktury. Dlatego też postanowiono, że na razie tytuły i insygnia powinny wtopić się w system przy najmniejszej możliwej zmianie.

Zwrócono się o komentarze do głównych poleceń, a najbardziej popularne były tytuły starszego mistrza sierżanta (E-8) i naczelnego sierżanta głównego (E-9). Uznano, że są najlepsi w wyraźnym wskazywaniu rosnącej klasy i mają tę zaletę, że nie odbijają się niekorzystnie na tych długoletnich sierżantach, którzy nie zostaną wybrani do nowych klas.

Ponieważ postanowiono oprzeć się na istniejącym wzorze insygniów, a nie na rewizji całej serii, problem zadowalających insygniów stał się ostry. Rozważono liczbę pomysłów. Niektóre z tych odrzuconych to: użycie insygniów Master Sergeant nakładających jedną i dwie gwiazdki (odrzucone z powodu nakładania się insygniów generała oficera) i to samo z pastylkami do ssania (odrzuconymi z pomyłki z insygniami Pierwszego Sierżanta). Wybór był ostatecznie i niechętnie zawężony do wzoru, który nałożył się na starszą insygniów sierżanta, jeden i dwa dodatkowe paski skierowane w przeciwnym kierunku (w górę), pozostawiając pole niebieskie między insygniami niższego sierżanta a pasami nowe stopnie.

Chociaż nie rozwiązało to - problemu - „zebry”, rozwiązaniu towarzyszyło zalecenie, aby cała sprawa rewizji struktury zaciągniętej na tytuły i insygnia została zbadana. Żadne skargi nie zostały wypowiedziane na nowe insygnia rangi.

5 LUTEGO 1959 r - W tym dniu zostaje wydane nowe rozporządzenie regulujące tytuły różnych szeregów. Jedyna zmiana dotyczy E-1. Zamiast tytułu „Podstawowy lotnik”, nowe rozporządzenie mówi, że „Airman Basic” jest teraz właściwym tytułem.

15 MAJA 1959 - Opublikowano nowe wydanie Podręcznika Sił Powietrznych 35-10. Odnosi się do nierówności wobec siły zaciągniętej. W czasie tworzenia Sił Powietrznych formalne wieczorowe mundury uznawano za pochodzenie korpusu oficerskiego. W tamtym czasie nikt poważnie wierzył, że personel pomocniczy nie będzie potrzebował ani nie pragnął dostojnych mundurów. Wkrótce jednak zwerbowani ludzie poznali swoje potrzeby i do 1959 r. Jednolity podręcznik dogonił rzeczywistość sytuacji. Podczas gdy czarny formalny strój wieczorowy był przeznaczony wyłącznie dla oficerów, biały mundur był dopuszczony do opcjonalnego zakupu i noszenia przez cały personel.

Dla żołnierzy z insygniami klasy był rozmiar regulacyjny (cztery cale) z białymi szewronami na białym tle. Dla zaciągniętych kobiet to samo było prawdą, chyba że białe szewrony miały trzy cale szerokości. Te białe szewrony były używane aż do zaprzestania używania białego munduru w 1971 roku.

28 LUTEGO 1961 r - Lekki mundur w kolorze brązowym (odcień 505) został zatwierdzony przez jednolitą deskę. Jednak tylko trzy cale „szewrony WAF” miały być noszone na koszulce. Wymagało to zmiany nazwy. Ponieważ mężczyźni nosili teraz „szewrony WAF”, oficjalna nazwa pasów o szerokości trzech cali stała się „mała”.

12 CZERWCA 1961 - Nowe wydanie Air Force Manual 35-10 ujawniło nowy opcjonalny mundur dla szeregów zaciągniętych w szeregu: czarny mundur Messowy. Nowa czarna sukienka w stylu bałaganu, w której zabroniono noszenia czarnego stroju wizytowego, spowodowała, że ​​na czarnym tle pojawiły się szewrony z metalicznym aluminium. Te haftowane paski są nadal używane do sukienki w stylu mesy.

STYCZEŃ 1967 - Stworzenie naczelnego sierżanta sił powietrznych (CMSAF) z własnymi charakterystycznymi insygniami.

22 sierpnia 1967 - W tym dniu mundurowa tablica zaczęła badać metody przymocowania szeregowych insygniów na płaszczu przeciwdeszczowym. Ten problem będzie kłopotliwy do 1974 roku.

19 PAŹDZIERNIKA 1967 - Poprawiono oceny, tytuły i warunki dotyczące lotników, aby wprowadzić następujące zmiany i przywrócić status NCO do klasy E-4: Airman Basic (bez pasków), Airman (jeden pasek), Airman First Class (dwa paski), Sierżancie (trzy paski), sierżant sztabowy przez głównego sierżanta i sierżantów, bez zmian.

Zmiana tytułu do klasy zaszeregowania E-4 od Pierwszej Klasy Airmana do sierżanta przywróciła status NCO utracony w tej klasie w 1952 r., Kiedy siły powietrzne przyjęły nowe tytuły. Podniesienie statusu E-4 do NCO dostosowało również oceny Air Force do innych służb oraz uznanie poziomu kwalifikacji i osiągów wymaganych od lotników w klasie E-4. Lotników nie można awansować do E-4, dopóki nie zdobędą kwalifikacji na poziomie 5-umiejętności, dokładnie takich, jakie są wymagane do awansu do sierżanta sztabowego. Dodatkowym atutem jest to, że prestiż uzyskany dzięki przywróceniu statusu podoficera i przywilejów do klasy E-4 nastąpił w czasie, gdy lotnicy zbliżali się do pierwszego punktu ponownego zdobycia.

W tym czasie siły powietrzne przeżywały drastyczne straty, ponieważ wielu nie znalazło się na liście. Uznano, że osiągnięcie statusu NCO 26 pod koniec pierwszego zaciągu pomoże w zatrzymaniu.

25 LISTOPADA 1969 - Jednolita deska spotkała się tego dnia i zatwierdziła zużycie czarnych tła w paski z aluminiowymi paskami i gwiazdą na białej marynarce i nieformalnym białym mundurze zamiast autoryzowanych biało-białych szewronów. Biało-białe szewrony mogły być noszone do 1 stycznia 1971 r., Kiedy to czarne szewrony na tych mundurach byłyby obowiązkowe. Biało-białe pasy były używane od 1959 roku.

11 SIERPNIA 1970 - Jednolita rada kierowana, że ​​personel zatrudniony będzie nosił trzy-calowe szewrony na koszulkach z krótkim rękawem w kolorze tan 1505.

4 GRUDNIA 1970 r - W poszukiwaniu odpowiedniej szewronu dla personelu zatrudnionego do noszenia na płaszczach przeciwdeszczowych, deska mundurowa zatwierdziła koncepcję dopuszczenia. Insygnia rangi z tworzywa sztucznego do noszenia na kołnierzu. Ponadto zastosowanie takiego plastikowego szewronu zostało opracowane z myślą o lekkiej niebieskiej marynarce i koszulce użytkowej.

21 WRZEŚNIA 1971 - Po różnych reakcjach na plastikowe szewrony, jednolita deska zaleciła dalsze testy w terenie, używając zarówno plastikowych i metalowych kołnierzyków na płaszczu męskim i damskim, lekkiej niebieskiej kurtce, płaszczu, koszuli użytkowej i białych mundurach medycznych.

23 SIERPNIA 1974 - Generał David C. Jones, szef sztabu USAF, zaaprobował noszenie metalowych kołnierzyków przez personel wojskowy na płaszczach przeciwdeszczowych, opcjonalnej męskiej powłoce wierzchniej, lekkiej niebieskiej marynarce, białkach medycznych i dentystycznych oraz płaszczu do żywności. Zakończyło to siedmioletnią debatę rozpoczętą w 1967 r. Jednak generał Jones podkreślił, że stosowanie tradycyjnych szewronów rękawowych na innych mundurach jest utrzymywane w maksymalnym stopniu praktycznym.

30 GRUDNIA 1975 r - Szewrony E-2 do E-4 zostały sprawdzone w grudniu 1975 r. Podczas spotkania CORONA TOP, podczas którego zbadano proponowaną trójwarstwową organizację sił zaciągniętych. Nowe kryterium awansu na status NCO zostało ustalone i ogłoszone głównym dowództwom 30 grudnia 1975 r. Kluczowym aspektem nowego programu były nowe insygnia dla starszych lotników i poniżej. Insygnia będą miały niebieską gwiazdę zamiast srebrnej gwiazdy pośrodku szewronów.

STYCZEŃ-LUTY 1976 - Aby wprowadzić zmiany do 1 marca 1976 r., Łączność z Instytutem Heraldyki i służbą wymiany wojsk i sił powietrznych zaczęła zapewniać, że nowe insygnia będą łatwo dostępne. Jednak pojawiły się trudności z uzyskaniem nowych niebieskich gwiazd z powodu normalnego czasu potrzebnego przemysłowi odzieżowemu na przejście na nowe insygnia. W dniu 27 stycznia 1976 r. Institute of Heraldry doradził przemysłowi odzieżowemu o nowych wymaganiach Sił Powietrznych, a do 12 lutego 1976 r. Biuro Armii i Wymiany Sił Powietrznych (AAFES) Pentagon Liaison poinformowało Siły Powietrzne, że źródła insygniów będą gotowe do dostarczenia do 1 marca zgodnie z życzeniem.

Jednak pod koniec lutego było oczywiste, że branża odzieżowa nie może utrzymać daty 1 marca. W związku z tym główne dowództwo zostało powiadomione przez siły powietrzne dowództwa o odroczeniu wdrożenia nowej rangi do 1 czerwca 1976 roku.

1 CZERWCA 1976 r - Z powodu trudności z uzyskaniem nowych insygniów we wszystkich bazach Sił Powietrznych, poproszono biura Consolidated Base Personnel o zapewnienie, że Base Clothing Stores i Base Exchanges podejmą działania w celu zapewnienia dostępności nowych insygniów, aby spełnić wymagania podczas ich instalacji.Sytuację komplikowało przeniesienie odpowiedzialności za sprzedaż odzieży wojskowej do służby wojskowej i wymiany sił powietrznych w tym okresie. Ostatecznym rezultatem była decyzja AAFES o „wymuszonym zasileniu” wymagań dla każdej bazy bezpośrednio do Centrum Obsługi Personelu Obronnego przez pierwsze 90 dni po wdrożeniu 1 czerwca 1976 roku.

wojskowa sprzedaż odzieży dla armii i służby wymiany sił powietrznych w tym okresie. Ostatecznym rezultatem była decyzja AAFES o „wymuszonym zasileniu” wymagań dla każdej bazy bezpośrednio do Centrum Obsługi Personelu Obronnego przez pierwsze 90 dni po wdrożeniu 1 czerwca 1976 roku.

Informacja dzięki uprzejmości US News Sił Powietrznych oraz Agencji Badań Historycznych Sił Powietrznych