Dowiedz się o stanach i przepisach prawa do pracy

W Stanach Zjednoczonych stanowe prawo do pracy dotyczy związków zawodowych i pracowników w firmie. W szczególności prawo do pracy oznacza, że ​​pracownicy są uprawnieni do pracy w związkach zawodowych bez faktycznego przystąpienia do związku lub płacenia regularnych składek związkowych. Mogą również anulować członkostwo w związkach w dowolnym momencie, nie tracąc pracy. Ale nadal mają prawo do sprawiedliwej i równej reprezentacji związkowej, jeśli są częścią „jednostki negocjacyjnej” w firmie - to znaczy grupy pracowników, którzy mają podobne obowiązki zawodowe, dzielą miejsce pracy i przypuszczalnie mają podobne interesy, jeśli chodzi o do płac, godzin i warunków pracy.

Innymi słowy, prawo do pracy wymaga zasadniczo, aby związki zawodowe były zrzeszone w „otwartych sklepach”, gdzie członkostwo w związkach jest opcjonalne, w przeciwieństwie do tradycyjnego „zamkniętego sklepu”, w którym członkostwo w związku jest obowiązkowe. Podczas gdy regularne opłaty nie są pobierane z ich wypłat, pracownicy prawa do pracy (niezwiązani) nadal są objęci związkiem; jednak być może będą musieli zapłacić za koszt związku reprezentującego ich w określony sposób, np. ściganie skarg w ich imieniu.

Chociaż brzmi to podobnie, zasada prawa do pracy nie jest tym samym, co zatrudnienie do woli, co oznacza, że ​​pracownik może zostać rozwiązany w dowolnym momencie bez żadnego powodu, wyjaśnienia lub ostrzeżenia; nie jest też gwarancją pracy lub orzeczenia, że ​​pracownik ma prawo do pracy.

Historia prawa do pracy i kontrowersje

Obecnie nie istnieje federalne prawo do pracy. Ustawa ustanawiająca jedną, ustawę o prawie do pracy, została wprowadzona w Izbie Reprezentantów 1 lutego 2017 r. Przez dwóch republikańskich kongresmenów, Steve'a Kinga z Iowa i Joe Wilsona z Południowej Karoliny; uchyliłoby to przepisy we wszystkich innych federalnych przepisach prawa pracy, które zezwalają związkom zawodowym na zwolnienie pracowników z powodu nieuiszczenia opłat związkowych.

Zamiast tego na poziomie państwa indywidualnego istnieją prawa do pracy. Ustawa o zarządzaniu relacjami z pracownikami z 1947 r., Nazywana ustawą Tafta-Hartleya, zezwoliła państwom na uchwalanie praw do pracy. Taft-Hartley nie zezwalał lokalnym jurysdykcjom (np. Miastom i hrabstwom) w państwie na uchwalanie własnego prawa do pracy. Jednak w 2016 r. Szósty Sąd Apelacyjny utrzymał prawo samorządów lokalnych do uchwalenia lokalnych praw do pracy w Kentucky w stanie Ohio oraz w innych stanach jego jurysdykcji.

W miarę jak liczba państw przyjmujących prawo do pracy wzrosła w XXI wieku, kwestia ta staje się coraz bardziej kontrowersyjna. Zwolennicy prawa do pracy twierdzą, że rozszerza ona prawa pracowników - w szczególności prawo do podjęcia decyzji o przystąpieniu do związku - i utrzymuje związki zawodowe odpowiedzialne, ponieważ muszą udowodnić korzyści wynikające z członkostwa.

Przeciwnicy twierdzą, że prawo do pracy zachęca do swobodnego ładowania - ponieważ pracownik może korzystać z reprezentacji związkowej bez płacenia składek - i jest zasadniczo okrężną drogą podważania związków zawodowych w miejscu pracy, pozbawiania ich dochodów, liczby członków, a ostatecznie ich siły przetargowej z zarządzaniem. Adwokaci twierdzą, że prawo do pracy chroni indywidualne wolności; krytycy nazywają to „prawem do pracy - za mniej”.

Państwa prawa do pracy

Od 2018 r. 27 państw przyjęło prawo do pracy. Oni są:

• Alabama
• Arizona
• Arkansas
• Floryda
• Gruzja
• Idaho
• Indiana
• Iowa
• Kansas
• Kentucky
• Luizjana
• Michigan
• Mississippi
• Nebraska
• Nevada
• Karolina Północna
• Północna Dakota
• Oklahoma
• Karolina Południowa
• Południowa Dakota
• Tennessee
• Texas
• Utah
• Virginia
• Wirginia Zachodnia
• Wisconsin
• Wyoming

Inne państwa mają podobne przepisy dotyczące swoich książek. Na przykład prawo pracy w New Hampshire zawiera przepis zabraniający jakiejkolwiek osobie zmuszania innego do wstąpienia do związku jako warunku zatrudnienia.

Dodatkowe orzeczenia i prawa

Sąd Najwyższy USA orzekł, że układy zbiorowe pracy nie mogą wymagać od pracowników dołączania do związków. Układy zbiorowe mogą wymagać od osób niebędących członkami płacenia udowodnionej części składek, które związki zawodowe wydają na reprezentowanie ich. Osoby niebędące członkami nie muszą płacić takich kosztów, dopóki nie zostaną wyjaśnione i mogą najpierw je zakwestionować.

Aby dowiedzieć się więcej na temat prawa do pracy w danym stanie lub podobnego przepisu lub podobnych praw na poziomie federalnym, zacznij od skontaktowania się z urzędem pracy swojego stanu. Jeśli uważasz, że Twój pracodawca lub związek zawodowy naruszył prawo do pracy, Krajowa Fundacja Prawnej Obrony Prawnej może Ci doradzić lub reprezentować Cię za darmo. W przeciwnym razie możesz rozważyć konsultację z prywatnym adwokatem.

Uwaga: Informacje na ogół dotyczą pracowników sektora prywatnego. Różne przepisy i orzeczenia sądowe mogą mieć zastosowanie do rządu, edukacji, kolei, linii lotniczych i innych pracowników.

Prawo do pracy oferuje jedynie ogólne informacje i nie jest przeznaczone jako porada prawna. Ani autor, ani wydawca nie są zaangażowani w świadczenie usług prawnych. Skontaktuj się z prawnikiem w celu uzyskania porady prawnej. Ponieważ prawa różnią się w zależności od stanu i mogą ulec zmianie zarówno na poziomie stanowym, jak i federalnym, ani autor, ani wydawca nie gwarantują dokładności tego artykułu. Jeśli podejmiesz działania na podstawie tych informacji, zrobisz to na własne ryzyko. Ani autor, ani wydawca nie ponoszą żadnej odpowiedzialności wynikającej z decyzji o działaniu na podstawie tych informacji.