Prezydencka Komisja ds. Egzekwowania Prawa

W 1965 r. Stany Zjednoczone stanęły w obliczu tego, co było wówczas postrzegane jako zaskakujące połączenie niesprawiedliwego systemu sądownictwa karnego, ciężkiej i nieoświeconej taktyki policyjnej oraz rosnącej epidemii przestępczości. W odpowiedzi Prezydent Lyndon Johnson zwołał specjalną Komisję ds. Egzekwowania Prawa i Administracji Sprawiedliwości 23 lipca 1965 r.

Komisja składała się z 19 mężczyzn i kobiet mianowanych przez prezydenta, 63 pełnoetatowych pracowników i 175 konsultantów.

Przez następne dwa lata Komisja podjęła wzniosłe i godne pochwały zadanie zbadania każdego aspektu amerykańskiego systemu wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, aw 1967 r. Opublikowała raport końcowy. Ambitne sprawozdanie, Wyzwanie przestępczości w wolnym społeczeństwie, wydał siedem celów i ponad 200 szczegółowych zaleceń.

Kilkadziesiąt lat później ich wyniki są nadal aktualne. Więc co mieli do powiedzenia? Przyjrzyjmy się celom, które zidentyfikowali jako drogę do zwalczania przestępczości i zachowania wolności.

• Pierwszy cel: zapobieganie przestępczości: Komisarze jasno stwierdzili, że pierwszym kluczem do rozwiązania problemu przestępczości jest przede wszystkim zapobieganie jej. Odrzucili pogląd, że przestępczość jest wyłącznie problemem policji i sądów i nalegali na krytyczną rolę społeczeństwa jako całości w byciu wolnym od przestępczości.

  Podkreślili znaczenie rodziny, systemu szkolnego oraz tworzenia miejsc pracy i doradztwa w rozwijaniu dobrze dostosowanych i produktywnych członków społeczeństwa.

  Uznali również, że kluczowym elementem zapobiegania przestępczości było zapewnienie zatrzymania. Oznacza to, że im bardziej prawdopodobne jest, że zostaną złapani, tym mniejsze prawdopodobieństwo popełnienia przestępstw. W tym celu zalecili wdrożenie wspomaganych komputerowo systemów dowodzenia i kontroli oraz predykcyjnych modeli policyjnych, aby lepiej przydzielić siłę roboczą.

• Drugi cel: nowe sposoby postępowania z przestępcami: Uznając potencjalne krzywdy, które przynoszą osobie z uwięzienia, komisarze zalecili poszukiwanie nowych alternatyw dla postępowania z niektórymi przestępcami.

  Zachęcali do tworzenia programów wymiaru sprawiedliwości dla nieletnich i oficerów, sądów dla nieletnich oraz programów leczenia, w których wykorzystywano psychologów sądowych i kryminalistycznych. Cel: zachęcanie do rehabilitacji i ograniczenie recydywy.

• Trzeci cel: wyeliminowanie nieuczciwości: Komisarze zdali sobie sprawę z wrodzonej niesprawiedliwości w wymianie sprawiedliwości między państwami, co pogorszyło zaufanie Amerykanów do policji i systemu wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Przedstawili zalecenia, aby przyspieszyć sprawy, zmniejszyć liczbę spraw i znaleźć alternatywy dla systemów kaucyjnych, które karzą bez środków do życia. Uznali także napięte stosunki między policją a społecznościami, którym służą, zwłaszcza w społecznościach miejskich i biedniejszych. Aby to złagodzić, zalecili programy relacji społecznych w celu budowania partnerstwa, poprawy komunikacji i zwiększenia zaufania.

• Czwarty cel: ulepszenie personelu: Komisarze uznali potrzebę inteligentnego, dobrze wykształconego personelu w całym systemie sądownictwa karnego. Zachęcali do programów zachęcających do zatrudniania i rozwijania lepiej wykształconych policjantów poprzez odejście od jednego programu, w którym każdy, kto spełnia przynajmniej minimalne wymagania, by zostać policjantem, jest zatrudniony na tym samym poziomie.

  Zamiast tego zalecili system wynajmu oparty na poziomach, na których funkcjonariusze otrzymują wynagrodzenie i pensje współmierne do doświadczenia i wykształcenia. Zalecili także, aby państwa ustanowiły standardy policyjne i komisje w celu ich nadzorowania i standaryzacji profesjonalizmu i szkoleń.

• Piąty cel: badania: Uznając potrzebę nowych i innowacyjnych sposobów reagowania na przestępstwa, komisarze zaproponowali przeznaczenie większych środków na badania. W szczególności zachęciły jednostki wymiaru sprawiedliwości do zbadania wpływu przestępczości, skutków różnych kar na przestępstwa oraz sposobów usprawnienia procedur w policji, sądach i korektach.
• Szósty cel: pieniądze: Kontrolowanie przestępczości jest obowiązkiem społeczności i rządu, ale nie jest tanie. Komisarze wierzyli, że rządy powinny przeznaczyć więcej środków na poprawę programów i zwiększenie wynagrodzeń dla funkcjonariuszy policji i innych pracowników wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych.

• Siódmy cel: odpowiedzialność za zmiany: Wreszcie Komisja nalegała, aby odpowiedzialność za wprowadzanie zmian w systemie wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych należała do wszystkich. Poszczególni obywatele, korporacje, uniwersytety, organizacje wyznaniowe i rządy odgrywają rolę w zapobieganiu i zwalczaniu przestępczości w społecznościach.