Flash Fiction i udana krótka historia

Aby historia była kompletną historią, potrzebujemy tylko jednego małego elementu w narracji, która ma zostać rozwiązana. Ten element może być mały. Często jest nieszczęśliwy. To może zostawić nam miliony pytań, ale odpowiada na jedno.

To, co rozwiązuje się w historii, nie zawsze jest czymś, co dzieje się zewnętrznie, ale wewnętrznie. Często pisarzom mówi się, że ich bohater musi się jakoś zmienić od początku historii do końca i zazwyczaj ludzie uważają to za coś wielkiego, co musi się wydarzyć (patrz wcześniejsze artykuły na temat śmierci, chorób, zombie itp.). Ale to nie jest prawda. Emocja może się zmienić. Sposób, w jaki ktoś coś widzi, może się zmienić. Nastrój może się zmienić. Postać może po prostu zdecydować się na herbatę.

Wielu moich uczniów odczuwa ulgę, gdy mówię im, aby nie skupiali się na fabule i celowali tylko przez jedną małą chwilę. Podobnie wielu uczniów jest zadowolonych, gdy przypiszę 1-2 strony fikcji lub fikcji flash, ponieważ myślą, że im mniej będą musieli pisać, tym łatwiej będzie.

Jednak tak nie jest. Pisanie fikcji flash (zwanej również mikro fikcją, krótką fikcją, fikcją pocztówkową i nagłą fikcją) nie oznacza, że ​​po prostu piszesz 1-2 strony. Te same „zasady” odnoszą się do udanego kawałka flasha, jak w dłuższych opowiadaniach. Oznacza to, że pisarz ma znacznie mniej czasu na stworzenie wiarygodnego świata przed próbą rozwiązania czegoś w nim. Jest to często znacznie trudniejsze.

Jednym z mistrzów fikcji flash jest pisarka Lydia Davis, autorka Trzynastej kobiety i Inne historie, Break It Down, i Odmiany zaburzeń wśród innych książek. Jej opowiadania zostały opublikowane razem w The Collected Stories of Lydia Davis.

Jej historia poniżej jest przykładem tego, jak niewiele trzeba zmienić, aby narracja była „kompletna”.

STRACH

Niemal każdego ranka pewna kobieta z naszej społeczności wychodzi z domu z białą twarzą i dzikim płaszczem. Woła: „Nagły wypadek, nagły wypadek”, a jeden z nas podbiega do niej i trzyma ją, aż jej obawy się uspokoją. Wiemy, że ona to wymyśla; nic jej się naprawdę nie stało. Ale rozumiemy, ponieważ nie ma prawie jednego z nas, który nie byłby w pewnym momencie poruszony, aby zrobić to, co zrobiła, i za każdym razem, zabrał całą naszą siłę, a nawet siłę naszych przyjaciół i rodzin, aby uspokój nas.

Davis wybrał moment warty fikcji: kobieta wychodząca z domu krzycząc „Nagły wypadek, nagły wypadek” każdego dnia, uznała prawdę o tej chwili i względność: z pewnością jest wiele momentów, które każdy z nas czuje, że nie może znieść tego, co może być drenażem naszego życia.Wskazuje na to i pokazuje nam coś, co już wiemy, ale w nowy sposób. Pomysł, że sąsiedzi pomagają tej kobiecie, ale czują się wobec niej empatyczni, że reprezentuje pragnienia i potrzeby wszystkich, sprawia, że ​​satysfakcja jest emocjonalna.

Smutek przyznaje, że życie jest za dużo, ale większość z nas nie może tak powiedzieć. Smutek polega na tym, że ktoś tak mówi każdego dnia, ale nie jest dla niego lepszy. Smutek polega na tym, że wszyscy tak się czujemy, ale milczymy w naszych domach, nie mówiąc nikomu.