Punkt widzenia osoby trzeciej: wszechwiedzący lub ograniczony

Punkt widzenia trzeciej osoby jest formą opowiadania historii, w której narrator odnosi całą akcję swojej pracy za pomocą zaimka trzeciej osoby, takiego jak „on” lub „ona”.

Istnieją dwa rodzaje punktu widzenia trzeciej osoby. Punkt widzenia trzeciej osoby może być wszechwiedzący, w którym narrator zna wszystkie myśli i uczucia wszystkich bohaterów opowieści lub może być ograniczony. Jeśli jest ograniczony, narrator odnosi się tylko do własnych myśli, uczuć i wiedzy o różnych sytuacjach i innych postaciach. Bardzo często nowi pisarze czują się najbardziej komfortowo z pierwszą osobą, być może dlatego, że wydaje się to znajome, ale pisanie w trzeciej osobie daje pisarzowi znacznie więcej swobody w tym, jak opowiadają historię.

Zalety punktu widzenia osoby trzeciej

Wszechwiedzący trzeci punkt widzenia jest na ogół najbardziej obiektywnym i godnym zaufania punktem widzenia, ponieważ wszechwiedzący narrator opowiada tę historię. Ten narrator nie ma stronniczości ani preferencji, a także ma pełną wiedzę o wszystkich postaciach i sytuacjach - dzięki temu bardzo łatwo jest spakować wiele informacji (i wiedzy oraz doświadczeń) w jedną postać. Nic dziwnego, że większość powieści napisana jest w trzeciej osobie.

Podstępem do zapamiętania różnicy między wszechwiedzącym a ograniczonym jest to, że myślisz o sobie (pisarzu) jako o rodzaju boga. Jako taki jesteś w stanie zobaczyć myśli wszystkich - jesteś wszechwiedzący lub wszechwiedzący.

Jeśli z drugiej strony jesteś zwykłym śmiertelnikiem, to wiesz tylko, co dzieje się w sercu i umyśle jednej osoby. Dlatego twoja perspektywa jest ograniczona. W związku z tym musisz opracować kilka innych znaków, aby zapewnić szerokie spektrum sytuacji.

Złota zasada spójności

Najważniejszą zasadą dotyczącą punktu widzenia jest to, że musi być spójna. Gdy tylko ześlizgniesz się z jednego punktu widzenia do drugiego, czytelnik odbierze go. Efektem będzie utrata autorytetu jako narratora, a na pewno stracisz uwagę czytelnika.

Twoim zadaniem jako pisarza jest sprawienie, aby czytelnik czuł się komfortowo, zabierając go do swojego świata.

Na przykład, jeśli opowiadacie historię z ograniczonej narracji trzeciej osoby, a potem nagle czyta się, że kochanek bohatera potajemnie go nie kocha, stracicie czytelnika. To dlatego, że niemożliwe jest, aby ktoś w historii znał tajemnicę bez osoby, która im to powie. Albo to podsłuchali, przeczytali o tym, albo usłyszeli od strony trzeciej. Tak czy inaczej, bez wątku ciągłości jednej konkretnej osoby posiadającej informacje, czytelnik będzie zdezorientowany.

Przykład klasyków używających osoby trzeciej

Powieść Jane Austen Duma i uprzedzenie, podobnie jak wiele klasycznych powieści, opowiadany jest z punktu widzenia trzeciej osoby.

Oto fragment klasycznej powieści Austen:

„Kiedy Jane i Elizabeth były same, ta pierwsza, która była ostrożna w pochwałach pana Bingleya wcześniej, wyrażała się do swojej siostry, jak bardzo go podziwiała.” On jest właśnie tym, czym powinien być młody mężczyzna - powiedziała. „Rozsądne, dobroduszne, żywe, a ja nigdy nie widziałem tak dobrych manier! Tak łatwo, z tak doskonałą hodowlą!”

Bardziej współczesnym przykładem jest J.K. Rowling's Harry Potter seria, która ujawnia swoje sekrety poprzez samego Harry'ego, który, podobnie jak czytelnik, jest nowy w świecie magii i magii.