Pielęgniarki Lotnicze Sił Powietrznych

Gdy biegł w stronę samolotu, 1. por. Charlie Thomas miał na twarzy wyraz dzikiego spojrzenia. Podmuch powietrza z czterech ogromnych silników turbośmigłowych samolotu nie spowodował tego. To był rodzaj spojrzenia, które może wywołać tylko zastrzyk adrenaliny.

Po otwarciu rampy MC-130 Talon odwrócił się i obejrzał. Sto metrów dalej karetka zjechała jedną z wąskich dróg w bazie lotniczej Bagram w Afganistanie. Kiedy szedł w stronę samolotu, ciągnął chmurę pyłu.

W karetce tej słonecznej niedzieli rano był ranny oddział Sił Specjalnych USA. Dzień wcześniej został ranny w zaciekłej walce z al Kaidą i bojownikami talibskimi w dolinie Shah-e-kot we wschodnim Afganistanie.

Thomas zajrzał do Szponu. Cieszył się, widząc, że samolot jest gotowy do przewożenia chorych na śmieci i że na pokładzie jest sześciu lekarzy. Tak jak zamówił.

„Wygląda na to, że wszystko jest dobrze”, krzyknął Thomas do ucha administratora ładunku. Krzepki, obciążający M-16 „ładunek” skinął głową i dał mu znak „w porządku”.

Lekarze zabrali rannego żołnierza na pokład. Potem przyjechała kolejna karetka i wkrótce w samolocie bezpiecznie dotarło jeszcze dwóch rannych żołnierzy. Thomas sprawdził je po raz ostatni. Do tego czasu zajęły się nimi dwa zespoły lekarzy, pielęgniarek i techników medycznych. Jest cytowany mówiąc chirurgowi:

Wszystkie są teraz twoje. Dbaj o nich.

Mężczyźni byli teraz z jego rąk, więc Thomas opuścił samolot. Sto metrów od Pazura zatrzymał się, by popatrzeć. Gdy się odjechał, uśmiechnął się.

Ponieważ Thomas, starsza pielęgniarka lotnicza, był dokładnie tam, gdzie chciał być, robiąc dokładnie to, co chciał robić.

Jestem rozmieszczony tam, gdzie jest akcja. W samym środku wojny z terroryzmem - zdobycie mojej strony i to jest pośpiech.

Szpon z Duke Field na Florydzie poleciał żołnierzom do Karshi Khanabad w Uzbekistanie. Był to drugi etap długiej podróży, która rozpoczęła się od przejażdżki helikopterem z pola bitwy. Od „K-2” żołnierze udali się do szpitala w bazie lotniczej Incirlik w Turcji. Następnie Słowik C-9 poleciał do bazy lotniczej Ramstein w Niemczech. Stamtąd udali się do pobliskiego ośrodka regionalnego Landstuhl w celu dalszego leczenia. A później, w szpitalu stanowym, żeby wyzdrowieć.

Ich podróż do domu rozpoczęła się od Thomasa. Jeden z trzech koordynatorów klinicznych lotów w Bagram, jego zadaniem jest pomoc w ustawianiu ewakuacji lotniczej. Poprosił o most powietrzny i upewnił się, że samolot przyleciał ze sprzętem, lekami i medykami potrzebnymi do obsługi pacjentów.

Naszym zadaniem jest doprowadzenie pacjentów do następnego poziomu opieki.

Thomas jest z 137. Aeromedical Evacuation Squadron z Oklahoma Air National Guard. Przywołany do służby po zamachach terrorystycznych z 11 września, spędził większość swojej sześciomiesięcznej trasy w Bagram. Wskoczył na szansę służenia w operacji Enduring Freedom.

Praca Thomasa to jedna osoba Większość ludzi nie wyobraża sobie, że pielęgniarka robi, ponieważ zajmuje się operacjami lotniczymi. Ta praca i inni zabierają pielęgniarki z bardziej tradycyjnego miejsca przy łóżku pacjenta.

Dla niektórych pielęgniarek, takich jak Thomas, jest to mile widziana zmiana, szansa na doświadczenie części Sił Powietrznych, z którymi pielęgniarki rzadko mają kontakt. Ale kiedy handlują białkami szpitalnymi na zielone kombinezony, niektóre pielęgniarki nie zapewniają opieki indywidualnej.

Jako aktywna pielęgniarka lotnicza, Kapitan K.C. Vo powiedział:

Czasami nie widzisz różnicy, którą robisz, ponieważ pacjenci są z tobą przez tak krótki czas.

Sześć i pół roku weterynarz, Vo leci z 86. Aeromedical Evacuation Squadron Ramstein, „więc nie musisz wykonywać bezpośredniej opieki nad pacjentem przy łóżku”.

Mimo to nie brakuje kandydatów do służby pielęgniarki lotniczej. Przeciwnie. Chociaż siły powietrzne mają problemy z rekrutacją i utrzymywaniem pielęgniarek, nie brakuje im wolontariuszy pielęgniarki lotniczej.

Ze względu na około 3800 pielęgniarek w Siłach Powietrznych, mniej niż 200 zezwoleń dla pielęgniarek lotniczych, kapitan Linda Odom powiedział. Jest pielęgniarką lotniczą z opieką nad osobami czynnymi, która służy w Vo.

„Praca pielęgniarki lotniczej jest wysoko ceniona - jest dużo konkurencji, aby zdobyć jeden z automatów”, powiedziała. 12-letnia weterynarz, Odom, jedna z 32 pielęgniarek w swojej jednostce.

Odom, podobnie jak Vo, służy w załodze lotniczej ewakuacji. Załoga troszczy się o pacjentów w drodze do i ze szpitali. W Ramstein obowiązek ewakuacji spada na Słowika C-9.

Ostateczna władza

Na pokładzie dyrektor medyczny - pielęgniarka lotnicza - jest ostatecznym organem medycznym. Do pielęgniarki należy „podejmowanie decyzji medycznych na miejscu”, powiedział Odom. Nie ma personelu lekarzy, który miałby zasięg 24 000 stóp. Tylko wtedy, gdy rozmowa jest „poza twoim zakresem”, powiedziała, „wchodzisz do radia i dzwonisz do lekarza na ziemi”.

To ogromna odpowiedzialność, powiedziała. Niewielu pielęgniarek w szpitalach wojskowych lub cywilnych to robi.

W Incirlik kpt. Michelle Maybell podejmuje inne decyzje. Jest kierownikiem załogi i ma inne zainteresowania. Zamiast pacjentów, starsza pielęgniarka lotnicza opiekuje się innymi medykami.

Mamy grupę, która zajmuje się wszystkimi potrzebami załóg, aby mogli skupić się na swojej misji. Muszą myśleć o swoich pacjentach. Nie chodzi o sprzęt i lekarstwa, ani o to, jak wrócą do swoich pokoi.

Rezerwista z 315. Aeromedical Evacuation Squadron w Charleston Air Force Base, S.C., Maybell rozmieścił się w Incirlik wkrótce po atakach z 11 września. Jako wolontariuszka dołączyła do 43. Ekspedycyjnej Eskadry Aeromedycznej Ekspedycji.

Jako kierownik załogi uczy się jeszcze jednej części pracy pielęgniarki lotniczej. To odpowiedzialność, której nie ma w swojej cywilnej pracy jako koordynator pielęgniarki urazowej, ale która pomoże jej lepiej wykonywać tę pracę. I choć wolałaby latać, to co robi, to praca „czuć się dobrze”.

Kiedy ostrzegam załogi, pakuję je, odpalam i wracam, aby pomóc im rozpakować się po misji, daje mi to dobre przeczucie. Poczucie spełnienia.

Kiedy żołnierze Thomas w Talon w Bagram byli gotowi do lotu z Incirlik do Ramstein, to Maybell przygotował medyków do lotu.

„Wiem, że przyczyniliśmy się do sukcesu tej misji” - powiedziała.

To jest o opiece

Podczas gdy Europa, Bliski Wschód i Azja Mniejsza są obecnie miejscem akcji, pielęgniarki latające służą na całym świecie. Ich zadaniem - a także czynnym dyżurem, chirurgami lotniczymi rezerwowymi i strażniczymi, technikami lotniczymi i załogami lotniczymi - jest zapewnienie pacjentom fachowej opieki podczas lotu do szpitala.

To część zapewnienia członkom serwisu, cywilom Departamentu Obrony i ich rodzinom poziomu opieki, jakiego oczekują Amerykanie, powiedział ppłk Kirk Nailling. 86. dyrektor operacyjny i główny pielęgniarz powiedział, że pielęgniarki odgrywają kluczową rolę w tym procesie.

Mamy wielu ludzi na całym świecie, którzy mogą wykonywać na miejscu procedury ratujące życie. Ale naszym zadaniem jest sprawić, by byli bardziej ostrożni.

Dowodzi tego operacja Enduring Freedom. Każdy z żołnierzy amerykańskich rannych w walkach w Afganistanie kazał pielęgniarce u boku w podróży samolotem do szpitala.

W takich chwilach pielęgniarki i medycy się wiążą. Tak było w przypadku pierwszej ewakuacji żołnierzy rannych w Afganistanie z Incirlik do Ramstein, powiedziała kapitan Brenda Parker. Inna pielęgniarka lotnicza Ramstein, była dyrektorem załogi medycznej podczas tego lotu.

To było koleżeństwo, spójność i komunikacja w najlepszym wydaniu. Nigdy nie widziałem takiej pracy zespołowej.

Wysiłek zespołowy. To jest potrzebne, aby zapewnić najwyższą jakość opieki, powiedział Nailling. I że opieka pierwszej klasy jest czymś, co pielęgniarki mają nadzieję zapewnić za każdym razem, gdy wylatują w powietrze. To, jak powiedział, „jest tym, co sprawia, że ​​bycie pielęgniarką lotniczą jest tak satysfakcjonujące”.

Thomas wyłonił się z maleńkiego przedziału w pokoju, w którym on i inna pielęgniarka zadzwonili do domu. Znajdował się w słabo oświetlonej i wilgotnej piwnicy wieży kontrolnej Sowietów w Bagram. Potarł sen z oczu, ponieważ w ciągu kilku minut przybyli więcej ranni.

Spotkał wszystkich rannych. Tylko w ten sposób mógł zobaczyć z pierwszej ręki, jak bardzo zostali zranieni. To był pierwszy krok w ustaleniu, jaką ewakuację koordynować. A kiedy lekarze leczyli lub załatwiali rannych, Thomas znalazł sposób, by wyprowadzić ich z Bagram.

Nagrodą był widok rannych opuszczających bazę, zmierzających do szpitala, a następnie do domu. Dla niego to samo było wystarczające dzięki temu, że wykonują pracę niewielu - o ile w ogóle - ludzie wiedzą o tym.

Ci faceci stawiają nam życie na linii. Służenie im to dreszczyk emocji. A po sześciu miesiącach mojego życia jest to wystarczająco mała ofiara w porównaniu z tym, co robią.