Jednolita historia marynarki wojennej - początki i ewolucja

W 1791 r. Stany ZjednoczoneSekretarz wojny (prekursor Departamentu Obrony) wydał nakaz określający wymaganą odzież dla oficerów marynarki wojennej. Stanowiła charakterystyczną sukienkę dla oficerów, którzy dowodzili statkami, ale nie zawierała szczegółowych instrukcji dla marynarzy zaciągniętych. Zwykły strój marynarza składał się z krótkiej kurtki, koszuli, kamizelki, długich spodni i czarnego kapelusza z niskim koronką.

W 1802 r. Sekretarz marynarki USA ustawił kolory mundurów marynarki wojennej: niebieski i złoty. Od tego czasu pojawiły się pewne dodatki do wymaganej odzieży dla personelu marynarki wojennej, ale błękit i złoto pozostały.

Zabarwiona insygnia kotwicy

Cuchnąca kotwica jako insygnia marynarki pochodzi od brytyjskiej marynarki wojennej. Symbol zaczął się jako pieczęć Lorda Howarda z Effingham, Lorda Admirała Anglii w czasie klęski hiszpańskiej Armady w 1588 roku. W tym okresie osobista pieczęć wielkiego oficera stanu została przyjęta jako pieczęć jego biuro.

Skażona kotwica nadal pozostaje oficjalną pieczęcią Lorda Admirała Wielkiej Brytanii. Kiedy to biuro stało się częścią obecnej Rady Admiralicji, pieczęć została zachowana na guzikach, oficjalnych pieczęciach i odznakach czapek. Przyjęcie tego symbolu przez amerykańską marynarkę wojenną i wiele innych zwyczajów można bezpośrednio przypisać wpływowi tradycji brytyjskiej marynarki wojennej.

Odzież Khaki w marynarce wojennej

Khaki powstały w 1845 roku w Indiach, gdzie brytyjscy żołnierze moczyli białe mundury w błocie, kawie i curry w proszku, by wtopić się w krajobraz. Spodnie Khaki zadebiutowały w marynarce amerykańskiej w 1912 r., Kiedy były noszone przez lotników marynarki wojennej, aw 1931 r. Zostały przyjęte na okręty podwodne.

W 1941 r. Marynarka wojenna zatwierdziła khaki do noszenia na stacji przez starszych oficerów, a wkrótce po tym, jak szefowie i oficerowie Pearl Harbor zostali upoważnieni do noszenia khaki podczas wyprawy na brzeg.

Brązowe buty

W 1913 roku pierwsze buty z brązowej skóry o wysokim splocie zostały dopuszczone do noszenia przez lotników z khaki. Kolor zmienił się na brunatny brąz w 1922 roku. Mundury ekskluzywne dla społeczności lotniczej zostały zniesione w latach dwudziestych i przywrócone w latach 30. XX wieku. Od tego czasu autoryzowany kolor butów lotników zmienił się na brązowy i czarny.

Peacoat

Peacoat to zimowa wersja pierwszego autoryzowanego munduru, kurtka grochowa. Ciepły, ciężki płaszcz wykonany jest z tkaniny „pilota”, kursu, grubego, błękitnego materiału z drzemką z jednej strony.

Spodnie typu Bell-Bottom

Powszechnie uważa się, że spodnie zostały wprowadzone w 1817 r., Aby umożliwić mężczyznom przetoczenie ich ponad kolano podczas spłukiwania pokładów i ułatwienie ich usunięcia w pośpiechu, gdy zmuszono ich do opuszczenia statku lub po wypraniu za burtę. Spodnie mogą być używane jako obrońca życia poprzez zawiązywanie nóg.

Trzynaście przycisków na spodniach

Nie ma związku między 13 przyciskami na spodniach a 13 oryginalnymi koloniami. Przed 1894 spodnie miały tylko siedem guzików, a na początku XIX wieku miały 15 guzików.

Biały kapelusz

W 1852 r. Do miękkiej, bezbarwnej niebieskiej czapki dodano białą osłonę. W 1866 r. Zatwierdzono białą czapkę ze słomy jako dodatkowy przedmiot. W latach osiemdziesiątych XIX wieku biały „kapelusz marynarza” pojawił się jako nisko zawinięty rondo o wysokiej kopule, wykonany z klinowych kawałków płótna, aby zastąpić słomkowy kapelusz. Płótno zostało ostatecznie zastąpione przez bawełnę jako tańszy, bardziej komfortowy materiał. Wiele skarg dotyczących jakości i konstrukcji doprowadziło do modyfikacji kończących się obecnie używanym białym kapeluszem.

Gwiazdy oficerskie

Gwiazdy oficerskie zostały po raz pierwszy zatwierdzone na mundury oficerów liniowych w 1864 r. Wszystkie przepisy od 1873 r. Określają, że jeden promień wskazywałby w dół w kierunku złotego paska na rękawie. Przyczyna tego jest nieznana.

Paski i gwiazdy na mundurach Jumper

W 1876 r. Zaproponowano trzy paski na kołnierzu dla wszystkich klas, z paskami na mankietach wskazującymi stopień. Jeden pasek na E-1 itp.

Znaki wyróżniające / odznaki oceny

W 1841 r. Insygnia zwane „znakami wyróżniającymi” zostały po raz pierwszy włączone jako część oficjalnego munduru. Pierwszym znakiem rozpoznawczym był orzeł i emblemat kotwicy, poprzednik odznaki ratingowej. W 1886 r. Ustanowiono odznaki ratingowe, a także około 15 znaków specjalnych na pokrycie różnych ocen.

W 1893 r. Podoficerowie zostali przekwalifikowani, a ocena głównego podoficera została ustalona. Do 1949 r. Plakietki z ocenami były noszone na prawym lub lewym rękawie, w zależności od tego, czy dana osoba znajdowała się na sterburcie czy w porcie. Od lutego 1948 r. Na lewym rękawie między ramieniem a łokciem noszone są wszystkie znaki rozpoznawcze.

Męska apaszka

Czarna apaszka lub chustka po raz pierwszy pojawiły się już w XVI wieku i zostały wykorzystane jako opaska i zamknięcie kołnierza. Mit nie jest prawdą, że czarny szalik został zaprojektowany jako znak żałoby po śmierci admirała Horatio Nelsona.

Werbowane kobiety

Pierwszy mundur kobiet zaciągnął się z jednorzędowym płaszczem, niebieskim zimą i białym latem, długą spódnicą i czapką marynarza z prostym rondem, niebieskim filcem zimą i białą słomą latem, czarnymi butami i pończochami.

Od tamtej pory ewoluuje, a teraz marynarze ubierają się w te same mundury, co ich męscy odpowiednicy.

Dowództwo w Sea Pin

Dekoracja ta została ustanowiona w 1960 r. W celu uznania obowiązków nałożonych na oficerów Marynarki Wojennej, którzy dowodzą, lub którzy z powodzeniem dowodzili statkami i eskadrami floty. Części składowe obejmują proporczyk prowizyjny, kotwicę i gwiazdę linii.

Lotniczy zielony mundur

W 1917 r. Zielony mundur „Leśnictwa” amerykańskiego korpusu piechoty morskiej został zatwierdzony dla oficerów lotnictwa jako zimowy mundur roboczy. Najwcześniejsze użycie munduru przez żołnierzy przybyło w 1941 r., Kiedy główni podoficerowie wyznaczeni jako piloci lotnictwa morskiego zostali upoważnieni do noszenia munduru.

Przestarzałe marynarki mundurowe

Szare mundury w tym samym stylu co khaki zostały wprowadzone w 1943 r. Jako mundury oficerskie. Marynarka wojenna zniosła używanie „szarości” w 1949 roku.

Pierwszy raz zatwierdzony w 1852 r. Płaski kapelusz został wyeliminowany w 1963 r. Z powodu niedostępnych materiałów.

Kapelusz noszony przez oficerów z ceremonialnymi mundurami, z napiętym kapeluszem, powszechnie nazywany kapeluszem „przed i za”, nosił się w XVIII wieku. Został przerwany w 1940 roku.

Krótka szabla z ostrzem tnącym i pchającym oraz dużą osłoną dłoni, szabla została wydana żołnierzom jako broń boczna i utrzymywana w zbrojowniach statków do początku II wojny światowej. Broń została oficjalnie uznana za przestarzałą w 1949 r. Kordelas uznano za przedmiot organizacyjny, ale nigdy nie uznano go za część munduru.

Orzeł na wronach / urządzeniach

Przez wiele lat Stany Zjednoczone określały zmodyfikowane formy orła napoleońskiego w urządzeniach i insygniach używanych do rozróżniania różnych szeregów i ocen żołnierzy i oficerów. Ten orzeł był zwykle rzucany, stemplowany lub haftowany w lewo, a ta sama praktyka była stosowana przez marynarkę wojenną.

Dlaczego napoleoński orzeł zwrócony w lewo nie jest znany. W 1941 r. Marynarka zmieniła wygląd orłów, aby przestrzegać zasad heraldycznych, które zwrócone są w stronę ramienia miecza użytkownika. Ta zasada nadal obowiązuje, a orzeł jest teraz skierowany do przodu lub do prawej osoby noszącej.