Jak płaskie znaki są używane w fikcji

Płaskie postacie - drobne postacie, które odgrywają rolę pomocniczą w opowieści - są używane do przemieszczania fabuły, zapewniając subtelną ekspozycję. Takie postacie nie ulegają istotnym zmianom ani wzrostowi w trakcie opowieści. Znane są również jako „znaki dwuwymiarowe” lub „postacie statyczne”.

Podczas gdy główni bohaterowie muszą być wiarygodni dla czytelnika, z pełnym zakresem cech osobowości i osobistych problemów ujawnionych, płaskie postacie mają znacznie węższy cel i nie są rozwijane w takim samym stopniu jak bohater historii.

Przykłady płaskich znaków

Dobrymi przykładami postaci płaskich są Crabbe i Goyle w serii Harry Potter. Opowiadanie ich historii, odkrywanie ich motywacji i zmienianie ich w czasie sprawiłoby, że śledzenie fabuły byłoby prawie niemożliwe. Zamiast próbować uwydatnić te postacie, autor J.K. Rowling sprawia, że ​​są „dwuwymiarowe” lub płaskie. Crabbe i Goyle są nieinteligentnymi, pochlebnymi zwolennikami - niezbędnymi do fabuły, ale poza tym nieważnymi.

Bardziej klasycznym przykładem jest postać pana Collinsa w „Dumie i uprzedzeniu” Jane Austen. Odgrywa istotną rolę w historii postaci, która jest niemal stereotypowa w swojej pompatyczności, egocentryzmie i świadomości klasowej. Pan Collins znajduje się w centrum wątku fabularnego, w którym bohaterowie Elizabeth i Darcy spotykają się, zapewniając niezbędny element komiczny. Ale jego postać pozostaje zasadniczo niezmieniona; w rzeczywistości jego brak reakcji jest częścią tego, co czyni go śmiesznym.

Tworzenie płaskich znaków

Tworzenie płaskich znaków jest stosunkowo łatwe; pisarz musi je rozwijać tylko w takim stopniu, w jakim czytelnik rozumie związek tej postaci z głównymi bohaterami. Niezależnie od tego, jaką interakcję ma bohater mniejszy z bohaterem, trzeba być wiarygodnym, przesuwając bohatera w stronę celu lub cofając go.

Te postacie w twoim piśmie zazwyczaj rodzą się z jednej emocji. Płaska postać, która się boi, może zachęcić bohatera do odważności. Ten, kto jest hedonistą, może sprawić, że główny bohater odda się tam, gdzie nie powinna. Ci ludzie służą celowi w twojej historii, a kiedy główni bohaterowie mają wiele różnych emocji i łuków, te postacie są zawsze stabilne.

Używa w różnych typach fikcji

Płaskie postacie są podstawą gatunków, które wymagają szczególnych typów osobowości, takich jak romans czy fikcja młodych dorosłych. Zazwyczaj im mniej literacka powieść, tym mniej trzeba ukrywać takie postacie. Kilka przykładów:

• Niewielu czytelników chce rzetelnie widzieć złe postacie, które wyrastają z sumienia lub odczuwają poczucie winy w wyniku swoich działań. Płaskie postacie są szeroko stosowane jako poplecznicy, którzy, jeśli nie są jednym z kluczowych graczy, prawie nigdy się nie zmieniają. To sprawia, że ​​są one łatwiejsze do zrozumienia i dają czytelnikowi bardziej komfortowe poczucie katharsis, gdy są następnie wysyłane, jak to często bywa w powieściach graficznych, opowieściach przygodowych i westernach.
• Czytelnicy serii, takich jak „Zmierzch”, wybierają kolejną książkę z serii, ponieważ chcą powrócić do postaci, które znają i kochają. Autorzy takich serii muszą uważać, aby nie zmieniać radykalnie swoich postaci i podważać ich popularność.

• Postacie zapasowe, takie jak mądry doradca w fantazjach „Quest”, są przeznaczone tylko do dalszego rozwijania fabuły, dostarczając bohaterowi krytycznie ważnych informacji. Płaskie postacie z gatunku fantasy są odpowiednio nazywane „dawcami zadań”. Gdyby taki charakter się zmienił, rola tej osoby w tej historii byłaby kwestionowana.