Airborne RED HORSE (Combat Engineers)

Wspólne operacje nie są tutaj nową koncepcją. To sposób na życie wielu jednostek na bazie.Ale dla nowego grona wspólnych operatorów Sił Powietrznych, w tym tygodniu Ćwiczenie Wspólnego Przymusowego Wjazdu było szansą na zejście na ziemię - dosłownie.

Lotnicy są częścią jednostek inżyniera eskadry Rapid Engineer Deployable Heavy Operational Repair, bardziej znanych jako Red Horse. Pochodzą z bazy sił powietrznych Nellis, Nev., Hurlburt Field, Floryda i Langley AFB, Va. Ich zadaniem jest szybka ocena i naprawa pasów startowych. Ale w przeciwieństwie do innych drużyn Czerwonego Konia, ci lotnicy wchodzą w spadochron w walce z armią.

Cele zespołu Red Horse w trakcie wspólnego ćwiczenia polegają na wzięciu udziału w zajęciu lotniska przez Żołnierzy z 82 Dywizji Powietrznodesantowej w Fort Bragg w stanie Nowy Jork, a następnie oczyszczeniu i naprawie lotniska wraz z inżynierami armii. Ich praca przygotuje drogę do lądowania C-17 Globemaster III, przynosząc wsparcie i zaopatrzenie do obsługi bazy lotniczej.

Ćwiczenie jest modelem tego, co powietrznodesantowe drużyny Czerwonego Konia będą robić w najbliższej przyszłości.

- Ci faceci byliby w punkcie włóczni - powiedział mjr Kevin Brown, szef inżynierii 82 Armii Powietrznej Armii. „Kiedy wchodzą na spadochronie, nie mają luksusu posiadania policji bezpieczeństwa lub posiadania innych aktywów, które zwykle są związane z rozwiniętym lotniskiem. Wyjeżdżają do lasu, na niezabudowane lub odległe lotnisko i zasadniczo polegają na własnych umiejętnościach przetrwania i rzemiosła polowego wraz z technicznymi umiejętnościami inżynieryjnymi, aby uruchomić pas startowy. ”

Oddziały Czerwonego Konia aktywowały się w 1966 r. Podczas wojny w Wietnamie, kiedy sekretarz obrony Robert McNamara poprosił Siły Powietrzne o opracowanie własnego zespołu konstrukcyjnego.

Są wyszkoleni, aby być siłą samowystarczalną w odległych, nagich kościach i prawdopodobnie o wysokim zagrożeniu w dowolnym czasie, w dowolnym miejscu i przy każdej gałęzi wojska. Ich specjalnością jest budowa, utrzymanie i naprawa dróg startowych i ramp.

Dzięki elastycznemu charakterowi zespołu mogą oni wypełniać praktycznie wszystkie role inżynierów lądowych. Poprzednie zadania obejmowały renowację pomieszczeń mieszkalnych w byłych bazach talibskich w Afganistanie, budowę straży pożarnych i hangarów, ponowne podłączenie wież kontroli ruchu lotniczego, budowę pralni, a nawet nawierzchni do koszykówki.

Elastyczność i różnorodność Red Horse uczyniły z nich naturalny wybór dla nowej koncepcji inżynierów lotnictwa cywilnego.

Powietrzny RED HORSE został pobudzony wizją szefa sztabu, generała Johna Jumpera, opartą na jego doświadczeniach w amerykańskich siłach powietrznych w Europie, a trzy zespoły powstały w 2002 roku.

Drużyny powietrzne RED HORSE różnią się znacznie od pozostałych tradycyjnych dywizjonów inżynieryjnych RED HORSE, w których członkowie mają kwalifikacje w powietrzu i używają znacznie lżejszego specjalistycznego sprzętu. Członkowie zespołu ARH biorą również udział w 13-dniowym kursie Army Air Assault, aby dowiedzieć się, jak zawiesić swój sprzęt i zjechać z helikoptera.

Zespoły ARH biorą 21 tradycyjnych członków RED HORSE i powiększają ich o sześciu strażaków, sześciu techników usuwania materiałów wybuchowych, dwóch ekspertów ds. Gotowości chemicznej i biologicznej oraz personel sił bezpieczeństwa, w razie potrzeby.

Mężczyźni i kobiety, którzy tworzą zespół ARH, wolontariusze z tradycyjnych jednostek i muszą być wykwalifikowani fizycznie.

Podczas gdy program rozwijał się w ciągu ostatnich kilku lat, lotnicy szkolili się. Uczęszczali do szkoły powietrznej w Fort Benning, w stanie Georgia, i uczyli się umiejętności taktycznych niezbędnych, aby byli gotowi do współpracy z ich odpowiednikami w armii.

„Ilu facetów w Siłach Powietrznych może to zrobić?” Zapytał Staff Sgt. Mark Gostomski, 99 Dywizjon Inżyniera Cywilnego, jeden z 33 lotników uczestniczących w ćwiczeniu.

„Siły powietrzne oferują bogate doświadczenie i wiedzę w zakresie naprawy lotnisk i budowy lotnisk. Mamy też bogactwo wiedzy taktycznej, więc w zasadzie łączymy te dwa elementy we wspólną współpracę wysiłków - powiedział Major Brown.

Chodzi o to, aby nie przejmować żadnej z zadań, które armia ma już w swoich jednostkach, ale aby wzmocnić te jednostki specjalnościami Sił Powietrznych.

„Są skonfigurowani do szybkiej oceny i naprawy pasa startowego” - powiedział kpt. Brent Legreid, powietrzny kierownik projektu Red Horse. „Oprócz tego, ponieważ mają hydraulików, elektryków i innych, mogą również dokonać dobrej oceny obiektów na bazie lub w okolicy, aby określić, czy infrastruktura ma wspierać większe siły następcze. To jest coś, czego Armia nie zintegrowała ze swoim powietrznym korpusem. ”

Chociaż Airmen powiedział, że różnice między kulturami Sił Powietrznych i Armii mogą sprawić, że wspólna praca będzie wyzwaniem, powiedzieli również, że wynik jest tego wart.

„To przełomowa okazja, by zobaczyć, dokąd zmierzają Siły Powietrzne” - powiedział Staff Sgt. Thomas Cooper, 823. Eskadra Sił Bezpieczeństwa. „Byli dla nas naprawdę otwarci. Podchodzimy do tego, aby pokazać, do czego jesteśmy zdolni i pokazać, że możemy zmniejszyć ich obciążenie. ”