Dlaczego policja nie ma na celu broni lub nóg?

Zdecydowana większość policjantów ma dość szczęścia, aby przejść całą swoją karierę, bez konieczności strzelania z broni bocznej poza kwalifikacjami szkoleniowymi lub bronią palną. W rzeczywistości wielu oficerów może nawet nie musieć „łamać skóry” - to slangowe określenie opisujące wyciąganie broni z kabury.

Chociaż nie istnieją obecnie żadne wyczerpujące dane pozwalające śledzić liczbę strzelanin związanych z policją z roku na rok, badania sugerują, że tylko jeden na czterech funkcjonariuszy organów ścigania w USA wystrzelił broń na linię służbową.

Zabijanie kontra kontuzje

Gdy pojawia się niefortunna sytuacja, w której wzywa się funkcjonariusza policji, by poczuł, że musi użyć śmiertelnej siły, często zadawane są pytania po tym, dlaczego policja nie zastrzeliła obiektu w nodze lub innych kończynach lub dlaczego musieli zabić ich zamiast po prostu zranić.

Są to zrozumiałe pytania, ale nie biorą one pod uwagę całości okoliczności, które w pierwszej kolejności wymagają zabójczej reakcji siłowej.

Biorąc cel podczas robienia ciepła

Nie jest tajemnicą, że kariery organów ścigania są z natury niebezpieczne. Funkcjonariusze wiedzą o tym lepiej niż ktokolwiek inny. Mimo, że policja jest wyszkolona i utwierdzona w bieganiu w kierunku niebezpieczeństwa, podczas gdy większość innych ucieka, wciąż istnieje ogromny element strachu i stresu, którego doświadczają podczas potencjalnie brutalnych spotkań.

Niezależnie od tego, jak dobry może być strzał, policjant może być w zasięgu strzelania - a nawet podczas tak zwanych scenariuszy kursu stresowego - cała ta precyzja może bardzo szybko i łatwo wyjść z okna w rzeczywistej sytuacji.

Równie przyjemne, jak mogłoby się wydawać, że policjant ma możliwość wystrzelenia broni lub noża z ręki osoby lub dostarczenia obrażeń zagrażających życiu, płynącej adrenaliny i ilości stresu, na jaki są narażeni w danym momencie uczynić to prawie niemożliwe.

Jeśli kiedykolwiek strzeliłeś pistoletem, prawdopodobnie wiesz, ile ostrości trzeba wykonać, aby liczyć każdy strzał. Wyobraźcie sobie zatem, jak trudno byłoby wykonać rzut punktowy na mały cel, taki jak dłoń, ramię lub noga, w ułamku sekundy, wierząc przez cały czas, że wasze życie lub życie innego niewinnego osoba wisi w równowadze.

Jeśli to brzmi zbyt dramatycznie, dzieje się tak dlatego, że sytuacje strzeleckie są w rzeczywistości dramatyczne i traumatyczne dla wszystkich zaangażowanych.

Zatrzymanie zagrożenia

Kiedy pojawia się śmiertelna sytuacja, policja jest szkolona, ​​aby zatrzymać zagrożenie. Celem każdego usprawiedliwionego strzelania przez policję jest wyeliminowanie wszelkiego niebezpieczeństwa, tak szybko i bezpiecznie, jak to możliwe. Aby to zrobić, policja musi działać szybko i sprawnie, biorąc pod uwagę wyzwania i trudności związane z koniecznością użycia broni palnej z często niewielkim lub żadnym ostrzeżeniem w sytuacjach stresowych.

Większe cele oznaczają mniejszy błąd

Dążenie do małych celów w tych sytuacjach pociąga za sobą po prostu zbyt wiele ryzyk, aby być realną opcją w większości przypadków. Im mniejszy jest cel, tym bardziej prawdopodobne jest, że błędna runda opuści jego znak i narazi innych na niebezpieczeństwo. Co więcej, im bardziej oficer traci swój znak w śmiertelnym spotkaniu sił, tym więcej możliwości napastnik musi zliczyć.

Zamiast trenować, aby strzelać do małych celów, policja jest szkolona, ​​by celować w tułów - znany jako masa centralna. Obszar ten oferuje największy cel, a zatem najlepszą szansę na połączenie i zakończenie zagrożenia.

Minimalizowanie ryzyka w celu maksymalizacji bezpieczeństwa

Błędem jest twierdzenie, że policja jest wyszkolona w strzelaniu do zabijania. Zamiast tego są szkoleni, aby strzelać, aby zatrzymać. Najszybszy, najbezpieczniejszy - dla oficera i osób postronnych - i najskuteczniejszy sposób na to, aby celować w masę centralną. Chociaż może to zwiększyć szansę na śmierć zaangażowanego podmiotu, maksymalizuje szansę przeżycia dla oficera i wszystkich innych osób znajdujących się w pobliżu.