Definicja i spojrzenie na kompilacje Albumy

Album kompilacyjny to ogólny termin odnoszący się do wydania muzycznego złożonego z piosenek, które nie mają być postrzegane jako pojedyncza praca. Albumy kompilacyjne są często określane jako „comps” i często składają się z utworów różnych artystów. Mogą jednak czasami występować pojedynczy artyści, ale nie jest to normą. Wersja dla jednego artysty zawiera ścieżki dźwiękowe, sample etykiet i albumy tematyczne.

Kompilacje ścieżki dźwiękowej

Krytycy muzyczni przytaczają album kompilacji ścieżki dźwiękowej Jay-Z, dla filmowej wersji „Wielkiego Gatsby” reżysera Baz Luhrmanna, jako doskonały przykład przemyślanej ścieżki dźwiękowej, która prezentowała szeroki zakres muzyki. Album zawiera wkłady Jay-Z i Beyonce, „100 $ Bill” i „Back to Black”, a także „Love Is Blindness” Jacka Blacka. Piosenki te spodobały się szerokiemu gronu filmowców i melomanów, przy jednoczesnym zachowaniu emocjonalnego charakteru filmu w pomysłowy i zaskakujący sposób.

Nic dziwnego, że inni, którzy być może oczekiwali przede wszystkim orkiestrowej ścieżki dźwiękowej, naprawdę znienawidzony to.

Nic dziwnego, że wiele innych kompilacji ścieżek dźwiękowych ocenionych jako „najlepsze” dotyczyło filmów o kulturze młodzieżowej, takich jak „Igrzyska śmierci”. To dlatego, że młodzi filmowcy są często najbardziej pasjonującymi konsumentami muzyki współczesnej.

Najlepsze przykłady zestawień etykiet

Ponownie, nie dziwi, niektóre z bardziej interesujących kompilacji etykiet pochodzą z etykiet o silnych, czasem idiosynkratycznych tożsamościach. Jednym z przykładów jest Nonesuch Records, który w okresie największego wpływu reprezentował muzyka / producenta / melomana Boba Hurwitza, który miał talent do identyfikowania, wspierania i wydawania albumów kompilacyjnych wielkich artystów na początku ich kariery. Do tych muzyków należą John Adams, Philip Glass i Steve Reich, którzy reprezentują panteon amerykańskiego minimalizmu.

Hurwitz wspierał również karierę przełomowego Kronos Quartet.

Zakres kompilacji Nonesucha jest szeroki i głęboki. Zawiera dwu- i czteropłytowe kompilacje z 20 lat Wilco, a także wczesną kompilację Kronos „Winter Was Hard”. Na tym albumie pojawili się John Zorn, John Lurie, Terry Riley, Astor Piazzolla, Aulis Sallinen, turntablista Terry Riley, Alfred Schnittke i Samuel Barber. Nie może być bardziej eklektyczny.

Inne udane kompilacje etykiet pochodzą od wytwórni o podobnie silnych tożsamościach, w tym Rhino Records, Stax / Volt i Atlantic Records (zwłaszcza w ich wczesnych latach prowadzonych przez Ahmeta Erteguna). W tej kategorii nie można przegapić pokrewnej wytwórni Warner, Elektry.

Spojrzenie na albumy motywów

Album tematyczny to zupełnie inne zwierzę niż album kompilacyjny. Album tematyczny może być prawie wszystkim. Ten rodzaj albumu rozciąga się od retrospektywnej kolekcji hitów wybitnego artysty (i, chybionych), do kolekcji let-on-on-it gatunku muzycznego powracającego do kolekcji wcześniej niepublikowanych materiałów znanych artystów. Lub może to być album niepublikowanej pracy (bez wyraźnego powodu) lub może to być połączenie wszystkich powyższych.

Jedno ostatnie słowo o kompilacji Albumy

Albumy kompilacyjne mogą być trudne do zebrania, ponieważ etykieta wydająca album musi zawierać zgodę wszystkich zaangażowanych stron. Może to oznaczać konieczność żonglowania długą listą wydawców, wytwórni i muzyków, którzy czasami mają sprzeczne interesy. Ten fakt jest prawdziwy nawet w przypadku jednego kompilatora, jeśli artysta pracował z więcej niż jedną wytwórnią w trakcie swojej kariery.