Jak opublikowałem moją pierwszą książkę opowiadań w 12 prostych krokach

1. Postanowiłem nauczyć się pisać krótkie opowiadania. Pierwotnie myślałem, że powinienem napisać i opublikować krótkie opowiadania, aby później pomóc w opublikowaniu mojej powieści. Zapisałem się na zajęcia z rzemiosła krótkiej fikcji, w którym to momencie stało się jasne, że nawet nie czytałem opowiadań i że będę musiał, jeśli będę w tym dobry.

Wskazówka: zużywaj krótką fikcję, nawet taką, jaką uważasz, że ci się nie podoba. Dowiedz się, jak działają historie i dlaczego działają.

2. Napisałem. Dużo. Na początku pomysły były nieograniczone. To było jak odłączenie podziemnej wiosny i byłem gejzerem kreatywności. I mimo, że zacząłem pisać krótkie opowiadania, aby rozwijać moją powieść, zakochałem się w tej pięknej, skompresowanej formie, która pozwoliła mi ukończyć fabułę w mniej niż pięć lat.

Wskazówka: Nawet jeśli pracujesz nad powieścią lub innym długim projektem, zrób sobie przerwę, aby napisać krótką historię od czasu do czasu, co może uwolnić cię od tego podstępnego stanu, który nazywamy blokiem pisarzy.

3. Przesłałem moje opowiadania do czasopism literackich. Czasami wysyłałem historie zbyt wcześnie, zanim mieli okazję się marynować i rosnąć, a ja otrzymałem wiele odrzuceń. Ale nauczyłem się na temat wskaźnika odrzucenia (98% w większości czasopism) i wiedziałem, że to gra liczbowa. Wiedziałem, żeby nie brać tego osobiście. Byłem uparty. Ciągle przeglądałem i składałem, i zacząłem otrzymywać akceptacje. Mój najbardziej udany rok - kiedy opublikowano pięć utworów - dostałem również 125 odrzuceń.

Wskazówka: nie poddawaj się. Poważnie. Jedynym sposobem na porażkę jest nie próbowanie. Jeśli pozwolisz, by fala przeszła przez to, że jest duża i przerażająca, to nadal się toczy i rośnie, rozbija się i odpływa, gdy jesteś nieruchomo. Nie zatrzymuj się.

4. Przysiągłem wzmocnić moje rzemiosło w grupie rówieśników i na wysokiej jakości warsztatach, gdzie pracowałem z nauczycielami takimi jak Steve Almond i Aimee Bender oraz Charles D'Ambrosio i Anthony Doerr i Jim Shepard (nie jest konieczne uczyć się z tymi ludźmi w porządku alfabetycznym, z jakiegoś dziwnego powodu po prostu tak się ułożyło.

Wskazówka: nie utknij w stylu jednego nauczyciela i nie zakładaj, że jesteś zbyt zaawansowany, by dowiedzieć się więcej. Zawsze jest więcej.

5. Zacząłem zwracać uwagę na tematy, które powracałem wielokrotnie w mojej pracy. Utrata, miłość, rozpadanie się i próba ponownego zjednoczenia. Pisałem do tych pomysłów, kiedy zacząłem każdą nową historię. To był mój pierwszy krok w kierunku rozważenia kolekcji opowiadań jako czegoś więcej niż tylko wszystkich historii, które napisałem razem.

Wskazówka: pisz w kierunku tego, co trzyma cię w nocy, cokolwiek wiruje wokół twojego serca i głowy.

6. Umieściłem (co uważałem za) moje najlepsze historie razem, w jednym dokumencie, aby zobaczyć, jak płynęły. Niektóre z nich zostały opublikowane, a inne nie. Szukałem nie tylko tego, jak każda historia była odczuwana indywidualnie, ale także jak się czuli jako agregat.

Wskazówka: zadaj sobie pytanie, co rezonuje z czytelnikiem, gdy zobaczą i przeczytają wszystkie twoje historie razem.

7. Spędziłem nieskończoną ilość godzin zmieniając kolejność. Wprowadzanie nowych historii, wyciąganie starych, ponowne wkładanie starych. Wiele razy zmieniłem nazwę kolekcji. Były to „Astronomical Objects” i „On Never Gave It To You Straight” oraz „I See You in the Bright Night” i „Baby’s On Fire”.

Wskazówka: Przód załaduj rękopis swoimi najsilniejszymi historiami. Nie myśl o tym, jak powinny być zamawiane, gdy twoja książka zostanie opublikowana; zamiast tego natychmiast wydmuchuj skarpetki edytora. Będą bardziej skłonni wybaczyć słabsze historie w dalszej części kolekcji, jeśli już są zakochani.

8. Zacząłem wysyłać rękopis do małych pras, które podziwiałem, publikując kolekcje, które faktycznie czytam. Nie miałem już agenta dla mojej powieści (długa i nieoryginalna historia) i okazuje się, że powiedzenie „Mam niepublikowaną kolekcję krótkich opowiadań” rzadko jest linią, która daje ci jedną - zwłaszcza, że ​​nigdy nie byłem opublikowane w Nowojorczyk, ani nie ukończył Iowa Writers Workshop. Ale wiesz, co zrobiłem zamiast tego? Stałem się częścią dużej, hojnej społeczności pisarzy, którzy naprawdę chcą sobie nawzajem pomagać.

Wskazówka: zapytaj znajomych, którzy są pisarzami (których poznałeś po drodze, w swoich klasach pisania i grupach do pisania), kim jest ich redaktor / wydawca, a jeśli jest w porządku, użyj ich nazwy podczas wysyłania manuskryptu do tego edytora /wydawca.

9. Konkursy były dla mnie dobrą opcją, więc wszedłem w garść. Może to być trudne: zazwyczaj trzeba uiścić opłatę za wstęp, a niektóre konkursy mogą być oszustwami, które żerują na marzeniach niedoświadczonych pisarzy. Ale jest też wiele renomowanych konkursów opowiadań, które są doskonałą ścieżką wydawniczą dla debiutujących autorów (pisarze tacy jak Antonya Nelson, Gina Oschner, Amina Gautier, Hugh Sheehy, Nancy Reisman i Anthony Varallo mają wszystkie kolekcje opowiadań opublikowane w wyniku wygrywając konkurs).

Wskazówka: Nie odrzucaj konkursów w całości, ale upewnij się, że wykonałeś swoją pracę domową na stronach takich jak Poets & Writers i nie płacisz opłaty za zgłoszenie, która wydaje się być niezgodna z nagrodą (na przykład: opłata 75 USD za Nagroda w wysokości 500 $ brzmi ładnie.

10. Press 53 ogłosił, że byłem finalistą Top 10 za ich nagrodę w Short Fiction! Byłem rozczarowany wcześniej (patrz wyżej wspomniany wskaźnik odrzucenia na poziomie 98%) i nie chciałem mieć nadziei. Ale moje nadzieje się skończyły. Chciałem tego. Ta kolekcja została odrzucona trzynaście razy i zacząłem się zastanawiać, czy warto, jeśli byłbym tego wart.

Wskazówka: Frustracja i zwątpienie w siebie są naturalną częścią procesu pisania i publikowania. Nie pozwól, żeby cię zatrzymało. Jedź na fali, a następnie podnieś się i strząśnij z piasku i poszukaj kolejnej fali.

11. Oto skręcające zakończenie: nie wygrałem nagrody Press 53. Zwycięzca został ogłoszony, a ten zwycięzca nie był mną. Czułem się usprawiedliwiony w moim pesymizmie. Pół godziny później otrzymałem e-mail od Kevina Morgana Watsona, wydawcy prasy 53, który powiedział: „Byłeś bardzo, bardzo blisko drugiego”, a jeśli chciałbym omówić niektóre propozycje edycji, chcieliby opublikować moją kolekcję w następnym roku.

Wskazówka: Zrównoważyć pesymizm i optymizm. Czasem sprawy pójdą po twojej myśli, a czasami nie, ale często cię zaskakują.

12. Powiedziałem: „Pieprzyć to! Jeśli nie chcą mojej kolekcji dokładnie takiej, jaka jest, to wyraźnie nie rozpoznają ani nie doceniają mojego geniuszu. ”Żartuję! Ponownie przeczytałem e-mail czternaście razy, upewniając się, że go nie wyobrażam, a następnie przekazałem go mężowi i przyjacielowi, aby upewnić się, że widzą to samo, co ja, a kiedy moja rzeczywistość została potwierdzona, napisałem wróć do Kevina i powiedział: „TAK!”

Wskazówka: nie poddawaj się. Pisanie jest trudne, a publikowanie jest trudniejsze i nie ma „łatwych kroków”. To, co robisz, to tworzenie sztuki, która zawsze istnieje w twojej duszy. Jest nieskończona jak ocean, od góry do dołu, od brzegu do brzegu.

Liz Prato jest autorką * Baby’s On Fire: Stories * (Press 53) i redaktorem * The Night, and the Rain, and the River * (Forest Avenue Press). Jej opowiadania i eseje pojawiły się w wielu

publikacje, w tym The Rumpus, Subtropics, Hayden’s Ferry Review, The Toast, Hunger Mountain i ZYZZYVA. Pisze w Portland, OR i uczy na festiwalach literackich w całym kraju.