Wojskowe Grupy Operacyjne Stanów Zjednoczonych

Zablokuj grupę wojskowych w pokoju i poproś ich, aby debatowali, która Grupa Operacji Specjalnych jest najlepsza. Nie rób jednak żadnych planów na najbliższą przyszłość. Nadal będą się kłócić, kiedy skończy się piwo i chipsy ziemniaczane.

Prawda jest taka, że ​​nie ma żadnych „najlepszych”. To tak jakby pytać, kto jest najlepszym lekarzem, chirurgiem mózgu czy chirurgiem serca? Obaj są lekarzami. Zarówno absolwent college'u, a następnie ze szkoły medycznej, a następnie pomyślnie ukończył rezydencję. Obaj mają umiejętności i wiedzę z zakresu medycyny ogólnej. Oba mogą zdiagnozować i leczyć wiele chorób, nawet tych spoza ich podstawowej specjalności. Jednak każdy jest najlepszy w swoich specyficznych specjalnościach.

Siły specjalne są właśnie takie. Każdy z nich jest dobrze wyszkolony w taktyce ogólnej i małej jednostki. Każdy z nich może być użyty do wielu ogólnych misji specjalnych. Jednak każda Grupa Operacji Specjalnych jest przede wszystkim szkolona do konkretnych rodzajów misji. Gdyby na przykład ktoś chciał dołączyć materiały wybuchowe pod linię wodną na wrogim statku, Armia Strażników nie byłaby najlepszym wyborem. W tym przypadku Siłą Operacji Specjalnych z największym treningiem i doświadczeniem w operacjach walki podwodnej byłaby Navy SEALS.

Z drugiej strony, jeśli ktoś musi rozmieścić wysoko wyszkoloną lekką piechotę w głębi lądu, za liniami wroga, aby zniszczyć znaczący cel wojskowy, nie można zrobić nic lepszego niż kompania Strażników Armii.

Spójrzmy na United States Military Special Operations Groups:

Siły Specjalne Armii

To dość powszechne, że laik (i media) określają wszystkie siły specjalne jako „siły specjalne”. Jednak jest tylko jedna prawdziwa jednostka specjalna, a mianowicie siły specjalne armii Stanów Zjednoczonych, nazywane czasami „zielonymi beretami”. Inne elitarne grupy wojskowe są właściwie nazywane „siłami specjalnymi” lub „operacjami specjalnymi”. Może Cię zainteresować fakt, że wielu żołnierzy Sił Specjalnych nie lubi pseudonimu Zielony Beret. Pierwsza jednostka sił specjalnych w armii została utworzona 11 czerwca 1952 r., Kiedy aktywowano 10 Grupę Sił Specjalnych w Fort Bragg w Karolinie Północnej.

Podstawową misją sił specjalnych armii jest nauczanie w trakcie misji bojowych. Wchodzą w sytuacje bojowe z członkami wojskowymi przyjaznych krajów rozwijających się i uczą ich technicznych umiejętności bojowych i wojskowych, a także pomagają im w rozwiązywaniu problemów związanych z prawami człowieka podczas operacji bojowych.

Jednak, jak wszystkie grupy operacji specjalnych, to nie wszystko, co robią. Właśnie to robią najlepiej. Gdy nie uczysz obcych grup wojskowych, jak podkraść się do wroga i zabić je bez umierania, siły specjalne armii mają cztery inne misje, które wykonują bardzo dobrze: niekonwencjonalne działania wojenne, specjalne rozpoznanie, akcje bezpośrednie i zwalczanie terroryzmu.

Niekonwencjonalne działania wojenne oznaczają, że są one zdolne do prowadzenia działań wojskowych i paramilitarnych za liniami wroga. Takie działania mogą obejmować sabotaż lub pomóc przekonać przywódców rebeliantów do walki po naszej stronie.

Ponieważ wszyscy żołnierze sił specjalnych posiadają kwalifikacje w języku obcym, są najlepsi w wielu aspektach rozpoznania. Mogą mieszać się z lokalną ludnością i odkrywać informacje, które byłyby niemożliwe przy innych rodzajach „rekonesansu”.

Do niedawna nie można było wstąpić do sił specjalnych. Trzeba było być w randze E-4 do E-7 (dla członków zaciągniętych) tylko po to, by złożyć wniosek. To wciąż jest wymóg dla tych, którzy są już w służbie, którzy chcą ubiegać się o siły specjalne. Jednak w ciągu ostatniego roku lub dwóch armia zainicjowała program naboru 18X (Special Forces). W ramach tego programu kandydat zostanie przeszkolony jako żołnierz piechoty (11B), a następnie wysłany do szkoły skoków (trening spadochronowy). Będzie wtedy miał gwarancję wypróbowania sił specjalnych.

Oznacza to, że będzie musiał ukończyć program oceny i selekcji sił specjalnych (SFAS), który ma bardzo wysoki wskaźnik wymywania, nawet dla doświadczonych żołnierzy.

Jeśli z jakiegoś powodu rekruta z mokrym uchem zdoła przejść przez SFAS, musi ukończyć Kurs Kwalifikacji Sił Specjalnych, który (w zależności od dokładnej pracy w siłach specjalnych, w której się kształci) wynosi od 24 do 57 tygodni długie. Wreszcie musi nauczyć się języka obcego w Defense Language Institute. W zależności od języka szkolenie to może potrwać nawet rok. Jeśli nie zaliczy żadnej części tego procesu szkolenia i selekcji, natychmiast zostaje przekwalifikowany jako piechota 11B.

Armia wie, że ogromna większość osób, które zarejestrują się w programie naboru sił specjalnych 18X, zakończy się niepowodzeniem. Jednak wielu młodych rekrutów z liceum wchodzi do Biura Rekrutacyjnego Armii i chce zostać następnym Rambo. Programy 18X dają armii dość znaczną pulę ochotników, którzy ostatecznie staną się oddziałami piechoty.

Armia ma pięć aktywnych grup specjalnych sił specjalnych i dwie grupy sił specjalnych Gwardii Narodowej. Każda grupa jest odpowiedzialna za pewną część świata. Siedem grup i ich zakres odpowiedzialności to:

• 1. Grupa Sił Specjalnych (SFG) w Ft. Lewis, WA, odpowiedzialny za Pacyfik i Azję Wschodnią
• 3. SFG w Ft. Bragg, NC, odpowiedzialny za Karaiby i Afrykę Zachodnią
• 5. SFG w Ft. Campbell, KY, odpowiedzialny za południowo-zachodnią Azję i północno-wschodnią Afrykę
• 7. SFG w Ft. Bragg, NC, odpowiedzialny za Amerykę Środkową i Południową
• 10. SFG w Ft. Carson, CO, odpowiedzialny za Europę
• 19. SFG (Gwardia Narodowa)
• 20. SPG (Gwardia Narodowa)

Army Rangers

75 Pułk Strażników jest elastyczną, wysoko wyszkoloną i zdolną do szybkiego rozmieszczenia lekką piechotą o wyspecjalizowanych umiejętnościach, które umożliwiają jej użycie przeciwko wielu celom konwencjonalnym i specjalnym. Rangersi specjalizują się w wpadaniu bez zaproszenia, aby zepsuć cały dzień. Zazwyczaj ćwiczą spadochron w środku akcji, wykonują strajki i zasadzki oraz chwytają lotniska wroga.

Wraz z wejściem Ameryki w II wojnę światową, Rangers przybyli, aby dodać do kart historii. Generał dywizji Lucian K. Truscott, łącznik armii amerykańskiej z brytyjskim sztabem generalnym, przedstawił generałowi George'owi Marshallowi propozycje, że 26 maja 1942 r. „Podejmiemy natychmiast amerykańską jednostkę na wzór komandosów brytyjskich”. szybko podążył za Truscottem i generałem dywizji Russellem P. Hartle'em, dowodząc wszystkimi siłami armii w Irlandii Północnej, zezwalając na aktywację pierwszego batalionu myśliwskiego armii amerykańskiej.

Nazwa Ranger została wybrana przez Generała Truscotta, ponieważ nazwa Komandosów słusznie należała do Brytyjczyków i szukaliśmy nazwy bardziej typowo amerykańskiej. Dlatego też pasowało do organizacji, która miała być pierwszą z Amerykańskich Sił Lądowych do Niemcy bojowi na kontynencie europejskim powinni być nazywani Rangersami w komplementach dla tych w amerykańskiej historii, którzy byli przykładem wysokich standardów odwagi, inicjatywy, determinacji, surowości, zdolności do walki i osiągnięć ”.

Wszyscy członkowie 1. Batalionu Strażników byli wybranymi ręcznie ochotnikami; 50 uczestniczyło w dzielnym rajdzie Dieppe na północnym wybrzeżu Francji z brytyjskimi i kanadyjskimi komandosami. 1, 3 i 4 bataliony strażników uczestniczyły z wyróżnieniem w kampaniach północnoafrykańskich, sycylijskich i włoskich. Bataliony Strażników Darbysów przewodziły Siódmej Armii lądującej na Geli i Licacie podczas inwazji Sycylii i odegrały kluczową rolę w kolejnej kampanii, której kulminacją było zdobycie Messyny.

Zinfiltrowali niemieckie linie i zaatakowali Cisternę, gdzie praktycznie zlikwidowali cały niemiecki pułk spadochronowy podczas zbliżeń, nocy, bagnetów i walki wręcz.

Większość ludzi słyszała o Ranger School. To bardzo trudny, 61-dniowy kurs. Wiele razy inne służby wysyłają nawet swoich Specjalnych Specjalistów przez ten kurs. To, czego możesz nie wiedzieć, to fakt, że nie wszyscy żołnierze przydzieleni do Batalionu Strażników przeszli ten kurs. Szkoła Ranger została zaprojektowana, aby szkolić podoficerów (podoficerów) i oficerów komandosów, by przewodzili Plutonom Piechoty i Armii Piechoty.

Nowi żołnierze (głównie w randze E-1 do E-4) przydzieleni do Batalionu Strażników muszą najpierw zostać zakwalifikowani w powietrzu (przejść przez szkołę skoków). Następnie uczęszczają na trzytygodniowy program Indoktrynacji Rangera (RIP). Aby pomyślnie ukończyć RIP, kandydat musi uzyskać minimum 60% punktów w teście sprawności fizycznej w armii (w grupie wiekowej od 17 do 21 lat), musi ukończyć bieg pięciomilowy w tempie nie dłuższym niż 8 minut na milę, musi ukończyć wojsko Test przetrwania wody bojowej, CWST (15 metrów w mundurach bojowych, butach bojowych i ekwipunku bojowym), musi wykonać dwa z trzech marszów drogowych (z których jeden musi być marszem 10 mil) i musi uzyskać minimum 70% wszystkich egzaminów pisemnych.

Ci, którzy przejdą RIP, są przydzielani do jednego z trzech Batalionów Strażników Armii. W późniejszym okresie swojej kariery (zwykle po uzyskaniu statusu NCO) mogą zostać wybrani do uczestnictwa w rzeczywistym Kursie Strażników. Aby zakwalifikować się na Kurs Strażników, podoficerowie i oficerowie muszą najpierw ukończyć Program Orientacji Strażników (ROP). Minimalne standardy kwalifikacji to:

• 80% na APFT według grupy wiekowej dla wszystkich oficerów i podoficerów broni bojowej
• 70% na APFT według grupy wiekowej dla wszystkich podoficerów broni niezwiązanych z walką
• 6 podbródków
• 12-milowy marsz drogowy z plecakiem 45 funtów w ciągu 3 godzin dla wszystkich oficerów i podoficerów broni bojowej
• 10-milowy marsz drogowy z plecakiem 45 funtów w ciągu 2,5 godziny dla wszystkich podoficerów broni nie walczących
• Pomyślne ukończenie CWST (Combat Water Survival Training)
• 70% na egzaminie Historii Strażników
• Bieg 5 mil w mniej niż 40 minut
• 70% na samodzielne badanie Standardowe Procedury Operacyjne (SOP)
• Ocena psychologiczna psychologa amerykańskiego dowództwa operacji specjalnych USASOC
• Udana rekomendacja z wywiadu zarządu RASP

Kurs Łowcy został poczęty w czasie wojny koreańskiej i był znany jako Dowództwo Szkolenia Komandosów. 10 października 1951 r. Dowództwo Szkolenia Komandosów zostało inaktywowane i stało się Departamentem Komandosów, oddziałem Szkoły Piechoty w Fort Benning w stanie Georgia. Jego celem było i nadal jest rozwijanie umiejętności bojowych wybranych oficerów i żołnierzy, wymagając od nich skutecznego działania jako małych przywódców jednostek w realistycznym środowisku taktycznym, pod wpływem stresu psychicznego i fizycznego zbliżającego się do rzeczywistej walki.

Nacisk kładzie się na rozwój indywidualnych umiejętności i zdolności bojowych poprzez stosowanie zasad przywództwa, przy jednoczesnym dalszym rozwijaniu umiejętności wojskowych w planowaniu i prowadzeniu zsiadłych operacji piechoty, lotnictwa, samolotów i amfibii niezależnych oddziałów i plutonów. Absolwenci wracają do swoich jednostek, aby przekazać te umiejętności.

Od 1954 r. Do wczesnych lat 70. celem armii, choć rzadko osiąganym, było posiadanie jednego komandora z kwalifikacjami na jednego plutonu piechoty i jednego oficera na towarzystwo. W celu lepszego osiągnięcia tego celu w 1954 r. Armia wymagała od wszystkich oficerów broni bojowej zdobycia kwalifikacji Strażników / Powietrznych.

Kurs Ranger niewiele się zmienił od samego początku. Do niedawna był to ośmiotygodniowy kurs podzielony na trzy fazy. Kurs trwa teraz 61 dni i dzieli się na trzy etapy w następujący sposób:

• Faza Benninga (4. batalion treningowy strażników). Zaprojektowany w celu rozwijania umiejętności wojskowych, wytrzymałości fizycznej i psychicznej, wytrzymałości i pewności siebie, dowódca bojowy małej jednostki musi z powodzeniem wykonać misję. Uczy również ucznia Rangera, aby właściwie utrzymywał siebie, swoich podwładnych i swój sprzęt w trudnych warunkach polowych.
• Faza górska (5 batalion treningowy strażników). Student Ranger zdobywa biegłość w podstawach, zasadach i technikach wykorzystywania małych jednostek bojowych w górskim środowisku. Rozwija umiejętność kierowania jednostkami wielkości drużyny i sprawowania kontroli poprzez fazy planowania, przygotowania i wykonywania wszystkich rodzajów operacji bojowych, w tym zasadzek i najazdów, a także technik środowiskowych i przetrwania.
• Faza Florydy (6-ty Batalion Trenerski). W tej fazie nacisk kładzie się na dalszy rozwój przywódców bojowych, zdolnych do skutecznego działania w warunkach skrajnego stresu psychicznego i fizycznego. Szkolenie dalej rozwija zdolność uczniów do planowania i prowadzenia małych jednostek na niezależnych i skoordynowanych operacjach powietrznych, powietrznych, desantowych, małych łodziach i zsiadłych operacjach bojowych w środowisku walki o średniej intensywności przeciwko dobrze wyszkolonemu, wyrafinowanemu wrogowi.

Rangersi byli znani z charakterystycznych czarnych beretów. Jednak kilka lat temu szef sztabu armii podjął decyzję o wydaniu czarnych beretów wszystkim żołnierzom armii, więc kolor beretów Strażników zmieniono na opaleniznę.

Istnieją trzy Bataliony Komandosów, które spadają pod dowództwem 75 Pułku Strażników, z siedzibą w Fort Benning, GA: 1. Batalion Komandosów w Polu Lotniczym Armii Hunter, GA, 2. Batalion Komandosów w Fort Lewis, WA i 3. Komandos Batalion w Fort Benning, GA.

Delta

Wszyscy słyszeli o Delta Force. Jednak większość tego, co słyszałeś, jest prawdopodobnie błędna.Prawie każdy aspekt Delta jest wysoce sklasyfikowany, w tym program szkoleniowy i struktura organizacyjna.

W 1977 r., Kiedy porwanie samolotu i wzięcie zakładników wydawało się być „na miejscu”, oficer Armii Specjalnej, pułkownik Charles Beckwith, powrócił ze specjalnego zadania z brytyjską specjalną służbą lotniczą (SAS), z unikalnym pomysłem. Sprzedał ideę wysoce wyszkolonych wojskowych sił ratujących zakładników, wzorowanych na SAS, w Pentagonie, i zatwierdzili.

Utworzono 1 Oddział Operacyjny Sił Specjalnych Delta. Większość ekspertów wojskowych uważa, że ​​Delta jest zorganizowana w trzy działające eskadry, z kilkoma wyspecjalizowanymi grupami (zwanymi „wojskami”) przypisanymi do każdej eskadry. Podano, że każdy oddział specjalizuje się w głównym aspekcie operacji specjalnych, takich jak operacje spadochronowe HALO (High Altitude Low Opening) lub operacje nurkowe.

Delta jest najbardziej ukrytym z amerykańskich wojskowych sił specjalnych. Delta jest wysyłana, gdy istnieje trudny cel, i nie chcemy, aby ktokolwiek wiedział, że było zaangażowanie wojskowe USA. Mówi się, że Delta ma własną flotę helikopterów, które są malowane w kolorach cywilnych i mają fałszywe numery rejestracyjne. Ich specjalny ośrodek szkoleniowy jest uznawany za najlepszy ośrodek szkoleniowy w zakresie operacji specjalnych na świecie, w tym kryty obiekt walczący w bliskim sąsiedztwie, nazywany „Domem Horrorów”.

Delta rekrutuje dwa razy w roku z jednostek armii USA na całym świecie. Po bardzo obszernym procesie selekcji, wnioskodawcy podobno uczęszczają na dwu- lub trzytygodniowy specjalny kurs oceny i selekcji. Ci, którzy przejdą przez kurs, wchodzą na kurs Delta Special Operators, który ma trwać około sześciu tygodni. Delta Force składa się głównie z wybranych ochotników z 82. Airborne, Army Special Forces i Army Rangers. Delta jest uważana za najlepszą na świecie w walce w zwarciu.

Wysoce sklasyfikowany obiekt operacyjny Delta znajduje się w odległej lokalizacji Fort Bragg, NC.

Navy SEALs

Dzisiejsze zespoły SEAL (Sea, Air, Land) prześledzą swoją historię do pierwszej grupy ochotników wybranych z batalionów Naval Construction Battalions (SeaBees) wiosną 1943 roku. Ochotnicy ci zostali zorganizowani w specjalne zespoły zwane jednostkami Navy Combat Demolition Units. Jednostki otrzymały zadanie rozpoznania i oczyszczenia przeszkód na plaży dla żołnierzy schodzących na ląd podczas lądowania desantowego i przekształcenia się w jednostki rozpoznania pływaków bojowych.

NCDU wyróżniły się podczas II wojny światowej zarówno w teatrach atlantyckich, jak i pacyficznych. W 1947 roku Marynarka Wojenna zorganizowała pierwsze podwodne jednostki ataku. Podczas konfliktu koreańskiego te podwodne zespoły rozbiórkowe (UDT) brały udział w lądowaniu w Inchon, a także w innych misjach, w tym podczas najazdów na mosty i tunele dostępne z wody. Prowadzili także ograniczone operacje trałowania w portach i rzekach.

W latach sześćdziesiątych każda gałąź sił zbrojnych tworzyła własną siłę kontrpartyzancką. Marynarka wojenna wykorzystywała personel UDT do tworzenia oddzielnych jednostek zwanych zespołami SEAL. W styczniu 1962 r. Uruchomiono SEAL Team ONE w Flocie Pacyfiku i SEAL Team TWO w Flocie Atlantyckiej. Zespoły te zostały opracowane w celu prowadzenia niekonwencjonalnych działań wojennych, walki partyzanckiej i tajnych operacji w środowiskach niebieskich i brązowych.

W 1983 r. Istniejące UDT zostały ponownie wyznaczone jako zespoły SEAL i / lub SEAL Delivery Vehicle Teams, a wymóg rozpoznania hydrograficznego i podwodnego rozbiórki stał się misją SEAL.

Zespoły SEAL przechodzą przez to, co niektórzy uważają za najtrudniejsze szkolenie wojskowe na świecie. Podstawowe szkolenie podwodnego rozbiórki / SEAL (BUD / S) prowadzone jest w Naval Special Warfare Center w Coronado. Uczniowie napotykają przeszkody, które rozwijają się i sprawdzają ich wytrzymałość, przywództwo i zdolność do pracy w zespole.

Najważniejszą cechą odróżniającą Navy SEAL od innych Grup Operacji Specjalnych jest to, że SEAL są morskimi siłami specjalnymi, które uderzają i wracają do morza. SEALs biorą swoją nazwę od elementów i z których działają. Ich ukryte i tajne metody działania pozwalają im prowadzić wiele misji przeciwko celom, do których większe siły nie mogą podejść niezauważone.

Podobnie jak program nabywania sił specjalnych w armii, marynarka wojenna ma program o nazwie SEAL Challenge, który zapewnia wnioskodawcom możliwość zaciągnięcia się z gwarancją wypróbowania na Navy SEAL.

Aby zakwalifikować się do udziału w szkoleniu SEAL, kandydaci muszą przejść badanie sprawności fizycznej, które obejmuje:

• Pływanie na 500 jardów za pomocą piersi i / lub sidestroke w czasie poniżej 12 minut i 30 sekund (odpoczynek 10 minut)
• Wykonaj minimum 42 pompki w ciągu 2 minut (2-minutowy odpoczynek)
• Wykonaj minimum 50 przysiadów w ciągu 2 minut (2-minutowy odpoczynek)
• Wykonaj minimum 6 podciągnięć (bez limitu czasu) (10-minutowy odpoczynek)
• Przebiegnij 1½ mili w butach i długich spodniach w czasie poniżej 11 minut i 30 sekund

Pokaz jest tylko rozgrzewką dla BUD / S. BUD / S ma około sześciu miesięcy i dzieli się na trzy fazy:

• Pierwsza faza (podstawowa kondycja): Pierwsza faza trenuje, rozwija i ocenia kandydatów SEAL w zakresie kondycji fizycznej, kompetencji wodnej, pracy zespołowej i uporu umysłowego. Ta faza trwa osiem tygodni. Kondycja fizyczna z bieganiem, pływaniem i gimnastyką rośnie wraz z upływem tygodni. Stażyści uczestniczą w cotygodniowych, czteromilowych biegach w butach, torach z przeszkodami na czas, pokonują odległości do dwóch mil w płetwach w oceanie i uczą się żeglarstwa na małych łodziach. Pierwsze trzy tygodnie pierwszej fazy przygotowują kandydatów na czwarty tydzień, lepiej znany jako „Hell Week”. W tym tygodniu kandydaci biorą udział w pięciu i pół dniach ciągłego szkolenia, z maksymalnie czterema godzinami snu. Ten tydzień został zaprojektowany jako ostateczny test motywacji fizycznej i psychicznej podczas pierwszej fazy.
• Druga faza (nurkowanie): Faza nurkowania trenuje, rozwija i kwalifikuje kandydatów na SEALA jako kompetentnych podstawowych pływaków bojowych. Ta faza trwa osiem tygodni. W tym okresie trening fizyczny trwa i staje się jeszcze bardziej intensywny. Druga faza koncentruje się na walce z akwalungiem. Jest to umiejętność, która oddziela SEAL od wszystkich innych sił operacji specjalnych.
• Trzecia faza (Land Warfare): Trzecia faza trenuje, rozwija i kwalifikuje kandydatów na SEALA w podstawowych rodzajach broni, wyburzeniach i małych jednostkach. Ta faza szkolenia trwa dziewięć tygodni. Trening fizyczny staje się coraz bardziej uciążliwy, ponieważ zwiększa się dystans biegowy, a minimalne czasy przejazdów są obniżone dla biegów, pływania i toru przeszkód. Trzecia faza koncentruje się na nauczaniu nawigacji lądowej, taktyk małych jednostek, technik patrolowania, zjazdów, celowania i wojskowych materiałów wybuchowych. Ostatnie trzy i pół tygodnia trzeciej fazy spędza się na wyspie San Clemente, gdzie uczniowie stosują wszystkie techniki nabyte podczas treningu.

Po fazie III SEALS uczęszczają do Army Jump School, a następnie zostają przydzieleni do zespołu SEAL na dodatkowe 6-12 miesięcy szkolenia w miejscu pracy.

SEAL West Coast Teams mają siedzibę w San Diego w Kalifornii, a East Coast Teams mieszkają w Virginia Beach w Wirginii.