Historia i rola konsultanta finansowego

„Konsultant finansowy” to w pewnym sensie miniony tytuł, który został zastąpiony przez „doradcę finansowego” w większości firm świadczących usługi finansowe. Zadanie było znane potocznie wśród ogółu społeczeństwa jako broker lub makler giełdowy, a bardziej formalny tytuł zawodowy używany przez większość firm maklerskich był wykonawcą konta lub zarejestrowanym przedstawicielem.

Stanowisko to znane było również jako dyrektor wykonawczy, zarejestrowany przedstawiciel i konsultant finansowy.

Szczegóły, obowiązki i specjalizacja

W czasach, gdy konsultanci finansowi byli powszechnie spotykani w firmach świadczących usługi finansowe, ich obowiązki zawodowe były podobne do tych, jakie są dzisiaj. Wszystko, co naprawdę się zmieniło, to tytuł.

Doradcy finansowi doradzają klientom w zakresie możliwości inwestycyjnych, a to wymaga pozostawania na bieżąco z wahaniami na rynku. Muszą być doskonałymi sprzedawcami, sprzedawać siebie, swoje firmy i ich pomysły inwestycyjne.

Niektórzy doradcy finansowi służą tylko osobom fizycznym, podczas gdy inni służą tylko firmom, takim jak sieci handlowe lub instytucje.

Pakiety kompensacyjne

Rekompensata jest zazwyczaj pobierana przez prowizję, ale niektórzy konsultanci finansowi zarabiają również na wynagrodzeniach i są dodatkowo rekompensowani przez programy premiowe i podział zysków.

Ogólnie rzecz biorąc, wynagrodzenie może wahać się od 36 111 USD rocznie dla tych, którzy dopiero zaczynają pracę, a nie mają jeszcze znaczącej bazy klientów do wysokości 161 401 USD rocznie dla bardziej doświadczonych konsultantów.

Podobnie jak w większości zawodów, wynagrodzenie wzrasta wraz z wielkością i stabilnością firmy, przy czym średnie wynagrodzenie spada w okolicach około 57 000 USD we wszystkich firmach.

Praca wymaga poświęcenia i znacznego zaangażowania czasowego. Większość konsultantów finansowych pracuje ponad 50 godzin tygodniowo, a praca 80 godzin tygodniowo nie jest niczym niezwykłym.

Mała historia

Większość wiodących firm maklerskich wprowadziła to, co dziś nazwalibyśmy rebrandingiem tej pozycji w latach 80-tych. Starali się ulepszyć swój wizerunek, a tytuł „konsultant finansowy” był popularnym wyborem w wielu firmach.

Celem było zastąpienie starego wizerunku sprzedawcy opartego na transakcjach nowym, wysoko wykwalifikowanym specjalistą finansowym, który zaoferował klientom cenne doradztwo inwestycyjne i doradztwo.

„Doradca finansowy” zaczął zyskiwać popularność na początku lat 90. jako kolejne ćwiczenie rebrandingowe. Wiele firm wierzyło, że ten tytuł odzwierciedla obraz, że chcieli projektować jeszcze bardziej niż „konsultant finansowy”. Wydawało się to oczywistą ewolucją, biorąc pod uwagę, że rola doradcza była kluczową częścią wizerunku „konsultanta”.

Merrill Lynch wchodzi na pokład

Co ciekawe, lider branży maklerskich detalicznych papierów wartościowych, Merrill Lynch, był ostatnim z największych przedsiębiorstw, które dokonały tej zmiany. Dział zgodności był bardzo silny i bardzo ostrożny w tamtych czasach.

Merrill Lynch obawiał się, że użycie tytułu „doradca finansowy” może mieć poważne konsekwencje prawne i regulacyjne, sugerując, że posiadacze tego tytułu będą podlegać bardziej rygorystycznym standardom powierniczym. Luźniejszy standard przydatności tradycyjnie kierował działaniami maklerów, dyrektorów i zarejestrowanych przedstawicieli.

Rzeczywiście, różne publikacje biznesowe i finansowe, takie jak The Wall Street Journal, Barron's i Forbes regularnie redagowały, że tytuł doradcy finansowego miał taki wpływ. Media wezwały do ​​nałożenia standardu powierniczego na jego posiadaczy.

Jak się okazało, obawy Merrill okazały się bezpodstawne i ostatecznie przemianowano ich doradców finansowych na doradców finansowych. Oznaczenie Chartered Financial Consultant (ChFC) jest poświadczeniem dla planistów finansowych.