Historia Armii Gwardii Narodowej

Armia Gwardii Narodowej poprzedza powstanie narodu i stojącej armii przez prawie półtora wieku - a zatem jest najstarszym elementem sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych. Pierwsze stałe pułki milicji Ameryki, należące do najstarszych jednostek w historii, zostały zorganizowane przez Massachusetts Bay Colony w 1636 roku. Od tego czasu Gwardia uczestniczyła w każdym konflikcie USA od wojny Pequot w 1637 roku do naszych obecnych wdrożeń wspierających Operację Trwała wolność (Afganistan) i operacja Irakijska wolność (Irak).

Dzisiejsza Gwardia Narodowa jest bezpośrednim potomkiem milicji trzynastu oryginalnych angielskich kolonii. Pierwsi angielscy osadnicy przynieśli ze sobą wiele wpływów kulturowych i angielskich pomysłów wojskowych. Przez większość swojej historii Anglia nie miała profesjonalnej armii w pełnym wymiarze godzin. Anglicy polegali na milicji żołnierzy-obywateli, którzy mieli obowiązek pomagać w obronie narodowej.

Pierwsi koloniści w Wirginii i Massachusetts wiedzieli, że w obronie muszą polegać na sobie. Chociaż koloniści obawiali się tradycyjnych wrogów Anglii, Hiszpanii i Holandii, ich główne zagrożenie pochodziło od tysięcy rdzennych Amerykanów, którzy ich otaczali.

Początkowo stosunki z Indianami były stosunkowo spokojne, ale gdy koloniści zdobyli coraz więcej ziemi Indian, wojna stała się nieunikniona. W 1622 roku Indianie zmasakrowali prawie jedną czwartą angielskich najeźdźców w Wirginii. W 1637 roku Anglicy z Nowej Anglii rozpoczęli wojnę z Indianami Pequot z Connecticut.

Te pierwsze wojny indyjskie rozpoczęły wzorzec, który miał trwać na amerykańskiej granicy przez następne 250 lat - rodzaj wojny, której koloniści nie doświadczyli w Europie.

W czasie wojny francuskiej i indyjskiej, która rozpoczęła się w 1754 r., Koloniści walczyli z Indianami od pokoleń. Aby wzmocnić swoje siły w Ameryce Północnej, Brytyjczycy zwerbowali pułki „Inspektorów” z milicji. Te pułki kolonialne przyniosły armii brytyjskiej bardzo potrzebne umiejętności w wojnach granicznych. Major Robert Rogers z New Hampshire utworzył pułk „rangersów”, którzy przeprowadzili rekonesans i przeprowadzili dalekosiężne naloty na Francuzów i ich indyjskich sojuszników.

Tworzenie nowego narodu

Zaledwie dziesięć lat po zakończeniu wojny francuskiej i indyjskiej koloniści byli w stanie wojny z Brytyjczykami, a milicja była gotowa odegrać kluczową rolę w rewolucji. Większość pułków armii kontynentalnej, dowodzonej przez byłego pułkownika milicji George'a Washingtona, rekrutowano z milicji. W miarę postępu wojny amerykańscy dowódcy nauczyli się wykorzystywać żołnierzy-obywateli, aby pomóc pokonać armię brytyjską.

Kiedy walka przeniosła się do południowych stanów w 1780 r., Udani amerykańscy generałowie nauczyli się wzywać miejscową milicję do konkretnych bitew, aby wzmocnić swoje oddziały kontynentalne w pełnym wymiarze godzin. W tym samym czasie ci południowi milicjanci walczyli z brutalną wojną domową z sąsiadami lojalnymi wobec króla. Zarówno Patrioci, jak i Lojaliści podnieśli milicję, a po obu stronach przystąpienie do milicji było ostatecznym sprawdzianem politycznej lojalności.

Amerykanie uznali ważną rolę odgrywaną przez milicję w wygrywaniu wojny o niepodległość. Kiedy założyciele narodu dyskutowali o tym, jaką formę przyjmie rząd nowego narodu, wielką uwagę poświęcono instytucji milicji.

Twórcy konstytucji osiągnęli kompromis między przeciwstawnym punktem widzenia federalistów i antyfederalistów.Federaliści wierzyli w silny rząd centralny i chcieli, by duża armia stała z milicją mocno pod kontrolą rządu federalnego. Antyfederaliści wierzyli w potęgę państw i małą lub nieistniejącą regularną armię z kontrolowanymi przez państwo bojownikami. Prezydentowi powierzono kontrolę nad wszystkimi siłami zbrojnymi jako głównodowodzący, ale Kongresowi zapewniono wyłączną władzę do podniesienia podatków na opłacenie sił zbrojnych i prawa do wypowiedzenia wojny.

W milicji władza była podzielona między poszczególne państwa i rząd federalny. Konstytucja dała państwom prawo do mianowania funkcjonariuszy i nadzorowania szkoleń, a rząd federalny otrzymał uprawnienia do nakładania standardów.

W 1792 r. Kongres uchwalił ustawę, która obowiązywała przez 111 lat. Z kilkoma wyjątkami prawo z 1792 r. Wymagało od wszystkich mężczyzn w wieku od 18 do 45 lat zapisania się na milicję. Zatwierdzono także firmy ochotnicze, które kupowałyby mundury i sprzęt. Rząd federalny wyznaczyłby standardy organizacji i zapewnił ograniczone pieniądze na broń i amunicję.

Niestety, ustawa z 1792 r. Nie wymagała kontroli rządu federalnego ani kar za nieprzestrzeganie prawa. W rezultacie w wielu stanach „zapisana” milicja popadła w długi upadek; raz w roku zgromadzenia były często słabo zorganizowane i nieskuteczne. Niemniej jednak podczas wojny w 1812 r. Milicja zapewniła głównej obronie republiki niemowlęcej przed brytyjskimi najeźdźcami.

Wojna z Meksykiem

Wojna 1812 r. Pokazała, że ​​pomimo geograficznej i politycznej izolacji od Europy, Stany Zjednoczone nadal muszą utrzymywać siły zbrojne. Element militarny tej siły wojskowej był coraz bardziej wypełniany przez rosnącą liczbę ochotników (w przeciwieństwie do obowiązkowej rejestracji) milicji. Wiele stanów zaczęło całkowicie polegać na swoich jednostkach ochotniczych i całkowicie wydać na nie swoje ograniczone fundusze federalne.

Nawet na głównie wiejskim południu jednostki te były zazwyczaj zjawiskiem miejskim. Urzędnicy i rzemieślnicy stanowili większość siły; oficerowie, zazwyczaj wybierani przez członków jednostki, byli często bogatszymi ludźmi, takimi jak prawnicy czy bankierzy. Wraz ze wzrostem liczby imigrantów w latach 40. i 50. XIX wieku zaczęły powstawać jednostki etniczne, takie jak „Irish Jasper Greens” i niemiecka „Steuben Guards”.

Jednostki milicji stanowiły 70% armii amerykańskiej, która walczyła w wojnie meksykańskiej w 1846 i 1847 roku. Podczas tej pierwszej wojny amerykańskiej toczonej w całości na obcej ziemi, istniały znaczne tarcia pomiędzy zwykłymi oficerami armii i ochotniczymi ochotnikami, tarcie, które pojawi się ponownie podczas kolejnych wojny. „Stali bywalcy” byli zdenerwowani, gdy oficerowie milicji wyprzedzili ich i czasami skarżyli się, że oddziały ochotników są niechlujne i słabo zdyscyplinowane.

Ale skargi na umiejętności bojowe milicji spadły, ponieważ pomogły wygrać krytyczne bitwy. Wojna meksykańska ustanowiła wzór militarny, który naród będzie podążał przez następne 100 lat: zwykli oficerowie zapewniali wojskowe know-how i przywództwo; żołnierze-obywatele stanowili większość wojska.

Wojna domowa

Pod względem odsetka populacji mężczyzn wojna domowa była zdecydowanie największą wojną w historii USA. Był to również najkrwawszy: więcej Amerykanów zginęło niż w obu wojnach światowych łącznie.

Gdy wojna rozpoczęła się w kwietniu 1861 r. W Fort Sumter, zarówno jednostki północnej, jak i południowej milicji rzuciły się do armii. Obie strony uważały, że wojna będzie krótka: na północy pierwsi ochotnicy zostali zaciągnięci tylko na 90 dni. Po pierwszej bitwie wojennej w Bull Run stało się oczywiste, że wojna będzie długa. Prezydent Lincoln wezwał 400 000 ochotników do służby przez trzy lata. Wiele pułków milicji powróciło do domu, zrekrutowanych i zreorganizowanych, i powróciło jako trzyletnie pułki ochotnicze.

Po większości milicji zarówno Północ, jak i Południe byli aktywni; każda strona zwróciła się do poboru. Projekt ustawy o wojnie domowej opierał się na prawnym obowiązku służenia w milicji, z kwotami dla każdego państwa.

Wiele z najsłynniejszych jednostek wojny domowej, z 20. Maine, które uratowały linię Union w Gettysburgu od słynnej brygady „kawalerii stóp” Stonewall Jacksona, było jednostkami milicji. Największy odsetek serpentynowych bitew wojennych jest przenoszony przez jednostki Armii Gwardii Narodowej.

Rekonstrukcja i industrializacja

Po zakończeniu wojny domowej Południe było pod okupacją wojskową. W ramach rekonstrukcji prawo państwa do organizowania milicji zostało zawieszone, a prawo do zwrotu zostanie wydane tylko wtedy, gdy państwo będzie miało akceptowalny rząd republikański. Wielu Afroamerykanów dołączyło do jednostek milicji utworzonych przez te rządy. Zakończenie rekonstrukcji w 1877 r. Przywróciło milicję do białej kontroli, ale oddziały czarnej milicji przetrwały w Alabamie, Północnej Karolinie, Tennessee, Wirginii i pięciu stanach północnych.

We wszystkich częściach kraju koniec XIX wieku był okresem rozwoju milicji. Niepokoje społeczne w uprzemysłowionym północno-wschodnim i środkowo-zachodnim stanie spowodowały, że państwa te zbadały potrzebę użycia siły militarnej. W wielu stanach budowano duże i skomplikowane zbrojownie, często zbudowane tak, by przypominały średniowieczne zamki, w których mieściły się jednostki milicji.

W tym okresie wiele państw zaczęło zmieniać nazwę swojej milicji „Gwardii Narodowej”. Nazwa została po raz pierwszy przyjęta przed wojną domową przez milicję stanu Nowy Jork na cześć markiza de Lafayette, bohatera rewolucji amerykańskiej, który dowodził „Garde Nationale” we wczesnych latach rewolucji francuskiej.

W 1898 roku, po wysadzeniu amerykańskiego pancernika Maine w porcie w Hawanie na Kubie, USA wypowiedziały wojnę Hiszpanii (Kuba była hiszpańską kolonią). Ponieważ zdecydowano, że prezydent nie ma prawa wysyłać Gwardii Narodowej poza Stany Zjednoczone, jednostki straży ochotniczej zgłosiły się jako jednostki - ale potem ponownie wybrali swoich oficerów i pozostali razem.

Jednostki Gwardii Narodowej wyróżniły się w wojnie hiszpańsko-amerykańskiej. Najsłynniejszą jednostką wojny była jednostka kawalerii częściowo zwerbowana z Teksasu, Nowego Meksyku i arystokratów narodowych Arizony, „Szorstkich jeźdźców” Teddy'ego Roosevelta.

Prawdziwe znaczenie wojny hiszpańsko-amerykańskiej nie miało jednak miejsca na Kubie: chodziło o uczynienie Stanów Zjednoczonych potęgą na Dalekim Wschodzie. Amerykańska marynarka wojenna zabrała Filipiny z Hiszpanii bez większych problemów, ale Filipińczycy chcieli niepodległości, a Stany Zjednoczone musiały wysłać wojska do utrzymania wysp.

Ponieważ większość zwykłej armii znajdowała się na Karaibach, trzy czwarte pierwszych amerykańskich żołnierzy walczących na Filipinach pochodziło z Gwardii Narodowej. Byli pierwszymi amerykańskimi żołnierzami walczącymi w Azji i pierwszymi, którzy walczyli z obcym wrogiem, który stosował klasyczną taktykę partyzancką - taktykę, która ponownie zostałaby zastosowana przeciwko wojskom amerykańskim w Wietnamie ponad 60 lat później.

Reforma wojskowa

Problemy podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej pokazały, że jeśli USA mają być potęgą międzynarodową, jej wojsko potrzebuje reform. Wielu polityków i oficerów armii chciało znacznie większej armii w pełnym wymiarze godzin, ale kraj nigdy nie miał dużej regularnej armii w czasie pokoju i nie chciał płacić za nią. Ponadto obrońcy praw państw w Kongresie pokonali plany całkowicie federalnej siły rezerwowej na rzecz reformy milicji lub Gwardii Narodowej.

W 1903 r. Przełomowe ustawodawstwo otworzyło drogę do zwiększonej modernizacji i kontroli federalnej nad Gwardią Narodową. Prawo zapewniało zwiększone finansowanie federalne, ale aby je uzyskać, jednostki Gwardii Narodowej musiały osiągnąć minimalne zalety i zostać poddane inspekcji przez oficerów Armii Regularnej. Gwardziści byli zobowiązani do uczestniczenia w 24 ćwiczeniach rocznie i pięciu dniach corocznego szkolenia, za które otrzymali zapłatę po raz pierwszy.

W 1916 r. Przyjęto kolejną ustawę, gwarantującą status milicji państwowej jako głównej siły rezerwowej armii i wymagającą, aby wszystkie państwa zmieniły nazwę swojej milicji „Gwardii Narodowej”. Ustawa o obronie narodowej z 1916 r. Określała kwalifikacje funkcjonariuszy Gwardii Narodowej i pozwalała im uczęszczać do szkół armii amerykańskiej; wymagało, aby każda jednostka Gwardii Narodowej została poddana inspekcji i uznana przez Departament Wojny, i nakazała zorganizowanie jednostek Gwardii Narodowej jak zwykłych jednostek Armii. Ustawa określała również, że gwardziści otrzymają wynagrodzenie nie tylko za coroczne szkolenie, ale także za ćwiczenia.

Pierwsza wojna światowa

Ustawa o obronie narodowej z 1916 roku została uchwalona, ​​podczas gdy meksykański bandyta i rewolucyjny Pancho Villa najeżdżali graniczne miasta Południowego Zachodu. Cała Gwardia Narodowa została powołana do czynnej służby przez prezydenta Woodrowa Wilsona, aw ciągu czterech miesięcy 158 000 gwardzistów stało na granicy meksykańskiej.

Gwardziści stacjonujący na granicy w 1916 r. Nie widzieli żadnej akcji. Ale wiosną 1917 r. USA wypowiedziały wojnę Niemcom i przystąpiły do ​​I wojny światowej, a gwardziści mieli szansę dobrze wykorzystać swoje szkolenie.

Gwardia Narodowa odegrała główną rolę w I wojnie światowej. Jej jednostki zostały zorganizowane w podziały według państwa, a te dywizje stanowiły 40% siły bojowej Amerykańskich Sił Ekspedycyjnych. Trzy z pierwszych pięciu dywizji armii USA, które przystąpiły do ​​walki podczas I wojny światowej, pochodziło z Gwardii Narodowej. Ponadto największą liczbę zdobywców Medali Honoru z I Wojny Światowej otrzymali z 30. Dywizji, złożonej z gwardzistów narodowych z Karolin i Tennessee.

Między wojnami

Lata między I i II wojną światową były ciche dla Armii i Gwardii Narodowej. Najważniejsze wydarzenia miały miejsce w tak zwanej Air National Guard.

Gwardia Narodowa miała kilka samolotów przed I wojną światową, ale formalnie zorganizowano tylko dwie nowojorskie jednostki lotnicze. Po wojnie tabele organizacji armii wymagały, aby każda dywizja miała eskadrę obserwacyjną (główną misją samolotów w tamtych czasach była rekonesans), a Gwardia Narodowa chętnie tworzyła własne eskadry. Do 1930 r. Gwardia Narodowa miała 19 dywizjonów obserwacyjnych. Kryzys położył kres aktywacji nowych jednostek latających, ale kilka innych zostanie zorganizowanych tuż przed wejściem USA do II wojny światowej.

Przygotowanie do walki

Latem 1940 r. Wybuchła II wojna światowa. Znaczna część Europy znajdowała się w rękach nazistowskich Niemiec. Jesienią 1940 r. Wprowadzono w życie pierwszy projekt narodu w czasie pokoju, a Gwardia Narodowa została wezwana do czynnej służby.

Projekt i mobilizacja miały trwać tylko jeden rok, ale we wrześniu 1941 r. Przedłużono okres służby dla projektantów i zmobilizowanych Gwardzistów. Trzy miesiące później Japończycy zaatakowali Pearl Harbor, a USA przystąpiły do ​​II wojny światowej.

II wojna światowa

Wszystkie 18 dywizji Gwardii Narodowej walczyło w II wojnie światowej i zostało podzielonych między teatry Pacyfiku i Europy. Narodowi gwardziści walczyli od początku. Trzy jednostki Gwardii Narodowej brały udział w bohaterskiej obronie Bataan na Filipinach, zanim ostatecznie poddały się Japończykom wiosną 1942 roku. Kiedy amerykańscy marines potrzebowali wsparcia na Guadalcanal jesienią 1942 r., 164. Dywizja Północnej Dakoty stała się pierwszym dużym ciałem Wojska amerykańskie do ofensywnej walki podczas II wojny światowej.

W teatrze europejskim jedna dywizja Gwardii Narodowej, 34 z Minnesoty, Iowa i Dakota Południowa jako pierwsza przybyła za granicę, a wśród pierwszych do walki w Afryce Północnej. 34. spędziła resztę wojny walcząc we Włoszech i zdobyła więcej rzeczywistych dni walki niż jakakolwiek inna dywizja II wojny światowej.

Wojna koreańska

Lata po II wojnie światowej spowodowały powstanie amerykańskich sił powietrznych z sił powietrznych armii amerykańskiej. Jednostki latające Gwardii Narodowej stały się częścią nowej służby, tworząc Air National Guard. Nowy komponent rezerwowy nie musiał długo czekać przed pierwszym testem bojowym.

Wojna koreańska rozpoczęła się w czerwcu 1950 r., Kiedy Korea Północna najechała Koreę Południową. W ciągu dwóch miesięcy zmobilizowano pierwszych z 138 600 armii narodowych gwardzistów, a jednostki Gwardii Narodowej zaczęły przybywać do Korei Południowej w styczniu 1951 r. Do lata 1951 r. Duża liczba jednostek dywizyjnych inżynierów i artylerii w Korei pochodziła z Gwardia Narodowa. W listopadzie dwie dywizje piechoty Gwardii Narodowej, 40 z Kalifornii i 45 z Oklahomy przybyły, aby walczyć z Koreą Północną i Chińczykami.

The Turbulent 60's

Lata sześćdziesiąte zaczęły się od częściowej mobilizacji Gwardii Narodowej w ramach reakcji USA na budowę muru berlińskiego przez Związek Radziecki. Chociaż żaden nie opuścił Stanów Zjednoczonych, prawie 45 000 gwardzistów armii spędzało rok w Active Federal Service.

Wraz z postępem dekady prezydent Lyndon Johnson podjął fatalną decyzję polityczną, by nie mobilizować rezerw do walki z wojną w Wietnamie, ale zamiast tego polegać na projekcie. Ale kiedy w 1968 r. Wybuchła bomba ofensywy Vet Cong Tet, 34 jednostki Armii Gwardii Narodowej otrzymały ostrzeżenie o czynnej służbie, z których osiem służyło w Wietnamie Południowym.

Niektóre jednostki Gwardii Narodowej, które pozostały w USA, wciąż znajdowały się na linii frontu. W czasie zamieszek w miastach, a następnie demonstracji antywojennych, pod koniec lat 60. XX w. Przetoczyły się części kraju. Straż, w roli milicji państwowej, była coraz częściej wzywana do objęcia kontroli zamieszek.

W całym kraju lata 60. były okresem zmian społecznych. Zmiany te znalazły odzwierciedlenie w Gwardii Narodowej, zwłaszcza w jej składzie rasowym i etnicznym.

Począwszy od New Jersey w 1947 roku, stany północne rozpoczęły proces integracji rasowej swoich Gwardii Narodowych. Przełomowa ustawa o prawach obywatelskich z 1965 r. Zmusiła południowe stany do pójścia w ich ślady, a 25 lat później Afroamerykanie stanowili prawie jedną czwartą Armii Gwardii Narodowej.

Afroamerykanie mieli historię służby milicji sięgającej czasów kolonialnych; kobiety, niezależnie od rasy, nie. Ponieważ ustawa o milicji z 1792 r. I ustawa o obronie narodowej z 1916 r. Odnosiły się konkretnie do „mężczyzn”, przyjęto specjalne przepisy, aby umożliwić kobietom przystąpienie. Przez 15 lat jedynymi kobietami w Gwardii Narodowej były pielęgniarki, ale w latach siedemdziesiątych wszystkie służby zbrojne zaczęły poszerzać możliwości dla kobiet. Zgodnie z polityką Armii i Sił Powietrznych, Gwardia Narodowa zauważyła, że ​​liczba rekrutów kobiet stale rośnie, co trwa do dziś.

„Total Force” idzie na wojnę

Koniec projektu w 1973 r. Zapoczątkował okres ogromnych zmian dla wojska USA. Odcięte od źródła taniej siły roboczej i pod presją obniżenia kosztów, aktywne służby zdały sobie sprawę, że muszą lepiej wykorzystywać swoje komponenty rezerwowe. Air Guard został włączony do działań Sił Powietrznych od połowy lat 50. XX wieku. Do połowy lat siedemdziesiątych polityka „Total Force” zaowocowała większą liczbą misji, sprzętu i możliwości szkolenia Armii Narodowej niż kiedykolwiek wcześniej.

Gwardia Narodowa uczestniczyła w ogromnej rozbudowie obronnej zainicjowanej przez prezydenta Ronalda Reagana. W 1977 r. Pierwszy mały oddział Armii Gwardii Narodowej wyjechał za granicę, aby spędzić dwa tygodnie aktywnego treningu z regularnymi jednostkami armii. Dziewięć lat później 32 Brygada Piechoty Gwardii Narodowej Wisconsin została wysłana do Niemiec z całym wyposażeniem dla głównych ćwiczeń NATO REFORGER.

Pod koniec lat 80. jednostki National Guard zostały zaopatrzone w najnowszą broń i sprzęt - i wkrótce miały szansę z niej skorzystać. W odpowiedzi na inwazję Iraku na bogaty w ropę Kuwejt w sierpniu 1990 r. Operacja Pustynna Burza przyniosła największą mobilizację Gwardii Narodowej od czasu wojny koreańskiej.

Ponad 60 000 pracowników Straży Armii zostało wezwanych do czynnej służby podczas wojny w Zatoce. Gdy kampania powietrzna przeciwko Irakowi rozpoczęła operację Pustynna Burza w styczniu 1991 r., Tysiące żołnierzy Armii Gwardii Narodowej, w większości z jednostek wsparcia bojowego i służb bojowych, znajdowało się w południowo-zachodniej Azji, przygotowując się do kampanii naziemnej przeciwko siłom irackim. Dwie trzecie zmobilizowanych ostatecznie zobaczy służbę w głównym teatrze działań wojennych.

Występujące wkrótce po powrocie Gwardii z Półwyspu Arabskiego huragany na Florydzie i Hawajach oraz zamieszki w Los Angeles zwróciły uwagę na rolę Gwardii Narodowej w jej społecznościach. Rola ta wzrosła, ponieważ Straż, czynna od lat w zakazie narkotyków i zwalczaniu narkotyków, ustanawia nowe i innowacyjne programy pomocy społecznej.

Od zakończenia Pustynnej Burzy Gwardia Narodowa dostrzegła charakter zmiany federalnej misji, z częstszymi wezwaniami w odpowiedzi na kryzysy na Haiti, Bośni, Kosowie i na niebie nad Irakiem. Po atakach z 11 września 2001 r. Ponad 50 000 strażników zostało powołanych przez ich państwa i rząd federalny w celu zapewnienia bezpieczeństwa w kraju i zwalczania terroryzmu za granicą. W największej i najszybszej reakcji na katastrofę domową w historii, Gwardia wysłała ponad 50 000 żołnierzy w celu wsparcia państw Zatoki Perskiej po huraganie Katrina w 2005 roku.

Dziś dziesiątki tysięcy członków straży służą w Iraku i Afganistanie, ponieważ Gwardia Narodowa kontynuuje swoją historyczną podwójną misję, zapewniając jednostkom stanowym wyszkolone i wyposażone w celu ochrony życia i mienia, zapewniając jednocześnie jednostkom narodowym wyszkolone, wyposażone i gotów bronić Stanów Zjednoczonych i ich interesów na całym świecie.

Więcej o historii wojskowości

• Historia za 21-pistoletowym salutem wojskowym
• Historia wojskowego beretu USA
• Pochodzenie militarnego salutowania rąk
• Historia amerykańskiej rangi wojskowej
• Historia kranów w wojsku
• Pochodzenie „Hooah” w wojsku
• Silver Star Military Award
• Fakty dotyczące usługi selektywnej

_{Informacja dzięki uprzejmości Armii Gwardii Narodowej}