Co to jest Strażnik Kolorów Korpusu Morskiego?

Rok 1967 był rokiem historii. W Wietnamie siły amerykańskie i południowowietnamskie zaangażowały oddziały Viet Congu w delcie Mekongu, podczas gdy demonstranci wojny w Wietnamie zaatakowali Waszyngton D.C., a Thurgood Marshall został zaprzysiężony jako pierwszy czarny sąd Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych.

Aby nie zostać pominiętym, baza logistyczna Marine Corps Barstow (Kalifornia) stworzyła własną historię, zakładając Straż Barwną Korpusu Piechoty Morskiej, która dziś pozostaje jedyną strażą barwną w Korpusie Morskim.

Żołnierz piechoty morskiej imieniem ppłk Robert Lindsley, amerykański korpus piechoty morskiej przeszedł na emeryturę, wrócił z Wietnamu w 1966 r. I został mianowany starszym oficerem odpowiedzialnym za Komitet Stajni Centrum. W tym czasie zauważył to, co dzieci militarnych rodziców zrobiły dla zabawy.

„Niektóre dzieci na utrzymaniu, włącznie z moim synem, zabierały konie ze stajni, miały wtedy około 20 lat i jeździły w paradach, kiedy miały je w mieście” - powiedział Lindsley.

„Po zapoznaniu się z Mounted Color Guard w Camp Pendleton, zdecydowałem, że nie będziemy jeździć w paradach, ale będziemy mieli strażników kolorów”.

Stworzenie MCLB Barstow Mounted Colour Guard było bardzo płynne.

„Tak się złożyło, że byłem starszym podpułkownikiem w bazie i to zaskakujące, co możesz zrobić, zwłaszcza jeśli go popchniesz” - powiedział. „Tak długo nie wróciłem z Wietnamu i byłem przyzwyczajony do popychania rzeczy”.

Aby uzyskać ochronę koloru, Lindsley umówił się z pułkownikiem Fredem Quinnem, ówczesnym szefem sztabu, o 6:30 każdego ranka, aby jeździć konno. Podczas tych przejażdżek Lindsley powiedział pułkownikowi, co chce zrobić. Stamtąd poczyniono ustalenia.

Z 600 $ stajni otrzymanych od Quinna, Lindsley udał się do Saint George, Utah, gdzie wcześniej kupował konie, w poszukiwaniu koni odpowiednich dla potrzeb Korpusu Morskiego.

- Właściwie to podoficer odpowiedzialny za stajnie i ja poszliśmy do San Joaquin Valley w Kalifornii, szukając czarnych koni, ale nie mogliśmy ich znaleźć - powiedział Lindsley. „Aby znaleźć prawdziwą czerń, jest bardzo trudno znaleźć ciemnobrązowego konia, który wygląda na czarny, ale znalezienie prawdziwej czerni i dopasowanie koni jest bardzo trudne.

„Więc zabraliśmy rządowy pojazd do St. George, Utah, gdzie (kupiliśmy) kilka koni palomino, cztery z nich przywieźliśmy. Piąty koń kupiliśmy tutaj na miejscu”.

Podobnie jak w przypadku koni należących do Korpusu Morskiego, nazwano je po kilku najsłynniejszych bitwach w historii Korpusu. Byli to Montezuma, Tripoli, Soissons, Surabachi i Iwo Jima. W każdej z tych bitew marines stanęli przed potężnym wrogiem, ale zakończyli się zwycięstwem. W przeciwieństwie do dzisiejszych Mustangów, hodowla oryginalnych koni jest w większości nieznana.

Wszystko to wydarzyło się w 1967 roku. Kiedy konie zostały zakupione, musiały być z nimi trenowane i trenowane, aby radzić sobie z różnymi przeszkodami, na które mogły wpaść podczas trasy parady.

„Pracowaliśmy z nimi, szkoliliśmy się z nimi i tak dalej, waliliśmy w puszki, rzucaliśmy fajerwerki i wszystko, co robisz”.

Następnie musieli zająć się zakupem sprzętu dla koni. Pomoc przyszła od człowieka o imieniu Art Manning.

Manning zapewnił ochronę koloru czerwonymi kocami siodłowymi z kina, z którym pracował jako kaskader, z których na krawędziach dodano złote wykończenia. Lindsley dostała pięć siodeł McClellan za 75 dolarów każdy.

Jakoś Lindsley chciał włączyć kolory Marine Corps do osłony kolorów.

„Mając czerwony i złoty, co robisz? Cóż, dostajesz złotego konia z czerwonymi pelerynami i dlatego masz palominos. Złote palominosy z czerwonymi pelerynami i marines w bluesie tworzą ładnie wyglądającą grupę”.

Dodatkową zaletą posiadania palominos jest znacznie łatwiej znaleźć pasujące palominos niż znaleźć pasujące czarne konie.

Pierwsza parada, do której trafił strażnik kolorów, odbyła się w Ridgecrest w Kalifornii w 1967 roku. Stamtąd oryginalnie zamontowana strażnik kolorów uczestniczył w paradach w mieście, paradzie Calico i Yermo, kiedy mieli rodeo.

Gdy rozeszła się wiadomość o nowopowstałej zamontowanej straży kolorystycznej, stajnie otrzymały zaproszenia do jazdy w profesjonalnych paradach. Wraz z rosnącym zainteresowaniem, wzrosła liczba podróży, ponieważ obszar, na którym znajdowała się zamontowana strażnik kolorów, wzrastał od prezentacji na lokalnych paradach do parad w dowolnym miejscu pomiędzy San Diego a Ohime. Ze względu na popularność strażników kolorów liczba zawodników również wzrosła.

„Kiedyś mieliśmy około 18 jeźdźców”, powiedział, „mieliśmy żołnierza marynarki wojennej, żołnierza piechoty morskiej, około czterech oficerów, a reszta została zaciągnięta”.

W przeciwieństwie do wielu pism na temat ochrony koloru, nie została założona przez grupę oficerów, powiedziała Lindsley, zamiast tego została założona przez tych pierwszych jeźdźców. Dominująca zasada strażnika kolorów, w czasach jego założenia, a nawet dzisiaj, jeśli osoba dołączyła, która nie wiedziała, jak jeździć, zostanie nauczona.

„Mieliśmy tego sierżanta, który po prostu chciał dołączyć do strażnika kolorów, a on poszedł by pomóc oczyścić konia i pomalować kopyta, żeby po prostu do nas dołączyć”, powiedział. „Nie powiedziałem, że należysz do strażnika kolorów, którego nauczysz się jeździć”.

Rank nie miał i nadal nie ma żadnego wpływu na to, czy żołnierz piechoty morskiej może być na straży kolorów.

„Powiedziałem wszystkim, kiedy wchodzisz, nie obchodzi mnie, czy jesteś prywatną pierwszą klasą, ranga nie ma z tym nic wspólnego”, powiedział Lindsley, „Jedyną rzeczą, która miała coś wspólnego z ochroną koloru, było to, że starszy mężczyzna prowadziłby strażnika kolorów i nosił kolory.

To jest tradycja, która stworzyła strażnika kolorów, powiedział. To nie tylko oficerowie, ale wszyscy żołnierze.

Dzisiaj zamontowana strażnik kolorów MCLB Barstow pozostaje jedynym w swoim rodzaju w Korpusie Morskim.

„Co myślę o dzisiejszym strażniku kolorów?” powiedział Lindsley. „Sądzę, że jest to najlepszy ostatni montowany przedmiot w Korpusie Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Jeśli kiedykolwiek zdecydują się go przenieść, będę bardzo zrozpaczony, ponieważ powstał tutaj w Barstow i powinien zostać tutaj w Barstow.

„Znam próby i udręki, przez które przechodził ten strażnik kolorów. Musieliśmy zbierać pieniądze, które pochodziły ze Służb Specjalnych, by kupić siano dla koni. Wszyscy mężczyźni byli ochotnikami; poszedłem na własny koszt. Nie daję niczego poza moim kapeluszem oryginalnym członkom i od tego czasu, po zapoznaniu się z ochroniarzem kolorów, oddaję tylko dwa kapelusze wszystkim, którzy teraz służą.